پاورپوینت در ? مرواريد

ارائه‌ی پاورپوینت در ? مرواريد – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت در ? مرواريد شامل 111 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت در ? مرواريد:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت در ? مرواريد به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت در ? مرواريد به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت در ? مرواريد با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت در ? مرواريد با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت در ? مرواريد با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت در ? مرواريد را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت در ? مرواريد :

دُر مرواریدNNNNدر، صفحات متحرکی از جنس چوب، آهن یا مواد دیگر بر ورودی بنا یا اتاق. در از پارسیِ باستان duvar( بارتولومه، ستون 766) و واژه اوستاییِ dvara (بهرامی، دفتر 2، ص 784ـ 785) و پهلویِ dar گرفته شده‌است (مکنزی ، ص 240). در فارسی معاصر، با توجه به واژه عربی باب، درب نیز مصطلح شده که در گذشته بیشتر به دروازه شهرها و محله‌ها و قلعه‌ها و دروازه‌های فراخ اطلاق می‌شده‌است (دهخدا؛ فرهنگ بزرگ سخن، ذیل «در»، «درب»، و «باب»).کارکردِ اصلی درْ به منزله مدخل، برقراری ارتباط میان فضای درونی و بیرونی است ( حمام*).کارکردِ دیگرِ درْ حفظ امنیت است. درِ قلعه ویژگیهایی دارد و عموماً در کنار آن برجهای نگهبانی تعبیه شده‌است. دروازه جنوبی قلعه لَمْبَسَر دو در، یکی پس از دیگری، دارد که با هم حدود شش‌متر اختلاف سطح دارند ( ستوده، ص 68ـ69). در شهرها، برای جلوگیری از تعدی زورمندان و جلب‌نکردن توجه آنها، درهای ورودی را ساده می‌ساختند (سلطان‌زاده، ص60) و ساخت قفلهای مطمئن نیز ضروری بود. به گفته ابن‌اخوه (ص 345)، درودگرانی که قفل درها را می‌سازند یا نصب می‌کنند، باید در محافظت از املاک و داراییهای مردم بسیار دقت کنند و مجاز نیستند دو کلید یکسان برای دو شخص مختلف بسازند. کاروانسراهای بیابانی نیز، برای نظارت بیشتر، فقط یک در داشتند (سلطان‌زاده، ص 48). درِ دروازه‌ها به‌سبب شکوه و حفظ امنیت سنگین بود (گرابار ، ص 51؛ نیز باب*؛حلب*؛ قلعه*). انبارهای بزرگ، مانند انبار غله عمومی در جنوب مراکش، دیوارهای بلند و درِ باریکی داشتند (پیتر بریج ، ص 205).در برخی از تمدنهای باستانی، از جمله در چَتَل‌هُویُوک در آسیای صغیر، در بخشی از دوره نوسنگی، هنگام ساخت بنا برای آن درِ ورودی درنظر گرفته شده‌است (فیروزمندی، ج 1، ص 41، 53؛ نیز خانه*، بخش 2، قسمت ج). در روستایِ پیش از تاریخِ تپه‌زاغه قزوین، درِ ورودیِ هر خانه در جهت مخالف وزش باد به گذر عمومی باز می‌شد و اگر ناگزیر جهت باز شدن در به جانب وزش باد بود، دیواری جلوی آن تعبیه می‌شد (ملک شهمیرزادی، ص 21). قفل درهای به‌دست‌آمده در خرابه‌های خرساباد* متعلق به حدود 2000 پیش از میلاد و چُغازَنبیل* متعلق به حدود 1300 پیش از میلاد، نشان‌دهنده تعبیه در برای بناهای آن زمان است (وولف ، ص 67). از حفاریهای کاخ شَلمانْصِر سوم (858 ـ824 ق م) در بین‌النهرین، دری با روکش مفرغی به عرض 29ر2 و ارتفاع چهار متر به‌دست آمده که بر سطح آن نقش‌برجسته‌ها و کتیبه‌هایی حاوی شرح پیروزیهای این حاکم حک شده‌است (مجیدزاده، ج 3، ص 192). در کتیبه‌هایی که از تخت‌جمشید به‌دست آمده، از دستمزد هنرمندانی که روی درهای چوبی کنده‌کاری کرده‌اند سخن به‌میان آمده‌است (مهرپویا، ص 197). در دوره اسلامی، کاخ اموی خِرْبَه‌البَیضاء* درهایی به عرض حدود چهار متر داشته‌است (گاوبه ، ص 101). در موزه بناکیِ آتن نیز یک درِ چوبی از اواخر دوره اموی باقی است که با نقش گیاهی و ستاره تزیین شده‌است (بهنسی، ص 405). درهای بناهای دوره عباسیان چوبی و منقوش بوده‌است. درهای متعدد و پشت‌سرهم در کاخ بلکوارا از دوره عباسی وفور بهره‌گیری از درها را نشان می‌دهد (خلیفی، ص 179؛ بُلکُوارا*). در موزه اسلامی قاهره درهای دولنگه‌ای از دوره فاطمی باقی‌است (بهنسی، همانجا). در دوره مملوکی علاوه‌بر بناها حتی برای منبرها نیز در تعبیه می‌شد (دسوقی، ص 38). ناصرخسرو در قرن پنجم به درهای مسجدالاقصی در بیت‌المقدس اشاره کرده که روی آنها با ورقه برنج دمشقی، که مانند طلاست، پوشانده و سپس با نقشهای متنوع آراسته شده‌است (ص 40). به گفته ابن‌خلدون (ج 1: مقدمه، ص 514ـ 515)، از چوب برای ساختن در استفاده می‌کردند و بر آن انواع نقش‌ونگار می‌زدند.درِ چوبی دارای تزیینات آهنیِ دروازه مهریزِ یزد، متعلق به سده پنجم (پیرنیا، ص 349) و لنگه در چوبی مسجدجامع عتیق شیراز، متعلق به دوره عَمرولیث صفاری، که در موزه پارس شیراز نگهداری می‌شود (حسن‌بیگی، ص 175)، از کهن‌ترین درها در ایران است. تنوع در سازی در دوره سلجوقیان آسیای صغیر گاه با کوبه‌ها و در دوره ایوبی با قاب‌سازی نشان داده شده‌است ( عبدالناصر یاسین، ص 114). ساخت درهای بزرگ برای دروازه‌ها و منبت‌کاری روی درها در دوره تیموریان موردتوجه قرار می‌گیرد ( تیموریان*).درگذشته، درها باتوجه به محل قرارگرفتن، موقعیت بنا، تعداد، اندازه، تزیینات و غیره نامهای مختلفی داشتند. برای نمونه، در ایران به درِ اصلی خانه، «درِ سر»، به درِ کوچک و یک لنگه میانِ هشتی و دالان، «میانْدر» ( پیرنیا، ص350)، به درهای مشبک، «در و پنجره»، و به ترکیب در و پنجره که در قسمت پایین آن در و در قسمت بالای آن پنجره قراردارد، «پاچُلاقی» گفته می‌شود (امرایی، ص 28، 33).از ویژگیهای ساخت در، در دوره صفویه، کاربرد شیشه‌های رنگی در در و پنجره است (همان، ص 17ـ18). در دوره‌های جدیدتر، با توجه به تأثیرپذیری هنری از سایر ملل، تزیینِ در، علاوه بر شیوه‌های قبلی، با روشهای جدیدی همراه شد، مانند کنده‌کاریهای عمیق و نصب قطعات چوبی برجسته روی درها که نمونه‌های آن بیشتر در دوره قاجار دیده می‌شود ( عطارزاده، ص 141ـ142، تصاویر). در به تناسب اندازه و اهمیت از اجزای مختلفی تشکیل می‌شود که مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از :1) چهارچوب. شامل دو قطعه‌چوب عمودی در دو طرف به نام باهو، یک قطعه‌چوب افقی در بالا به نام کلاه یا کلاهکِ چهارچوب، و دو قطعه‌چوب افقی در پایین و آستانه در. این اجزا معمولاً به روش کام و زبانه به هم متصل می‌شوند (پیرنیا، ص 351؛ وولف، ص 86 ، تصویر). گاه لنگه‌های چوبیْ درون چهارچوبی آهنی یا برعکس قرار می‌گیرند و گاهی نیز چهارچوب آهنی روی سنگ قرار می‌گیرد (خلیفی، ص 179؛ سلیمی و همکاران، ص 285).آستانه گاهی بلند ساخته می‌شود تا تمایز بین دو فضای بیرونی و درونی کاملاً نمایان شود (سلطان‌زاده، ص 93). برای نمونه، در خانه‌های عربستان، آستانه حدود بیست سانتیمتر بالاتر از سطح زمین قرار دارد ( لعیبی، ص 69). پاشنه‌گَرد قطعه‌چوبی افقی است که آن را پشت آستانه می‌کوبیدند و جای پاشنه لنگه‌ها را در آن می‌بریدند (پیرنیا، ص 352).2) لنگه (لته). صفحه اصلیِ در که درون چهارچوب قرار دارد. اغلب باغها و بوستانها، دروازه‌ها و قلعه‌ها درهای یک لنگه‌ای داشتند که درون دیوار چینه‌ای قرار می‌گرفت و کنار آن سوراخی در چینه تعبیه می‌شد که محل کُلون و قفل چوبی بود. این‌گونه لنگه‌ها شامل چند تخته بودند که به صورتهای مختلف کنار هم چیده می‌شدند و با گل‌میخ و یک یا دو نیم‌تیر چوبی مهار می‌شدند. درِ اتاقها و بقعه‌ها غالباً دولنگه بود. هر لنگه معمولاً سه بخش داشت که قسمتهای بالا و پایین آن مربع و قسمت یا قابِ وسط آن مستطیل و عمودی بود ( همان، ص 350؛ عبدالسلام احمد نظیف، ص 390). در برخی از درها، هر لنگه دو قاب مستطیل در بالا و پایین و یک مستطیل افقی در وسط داشت و قابهای پایین کرکره‌ای بود ( عبدالسلام احمد نظیف، ص 388). در برخی از درها، قابها مشبک بوده‌اند. دماغه چوب نازکی است که روی درزِ میان دولنگه با گل‌میخ به یک‌لنگه متصل می‌شود. معمولاً بالا و پایین دماغه مانند سر و پایه ستون برجستگی بیشتری دارد (پیرنیا، ص 351). بناهای مذهبی مملوکان مصر، بیش از گذشته، درهای دولنگه و حجیم داشت، اما در اواخر دوره عثمانی، درهای یک‌لنگه رایج شد (دسوقی، ص 33، 36ـ37). درِ برخی از بناها در زمان عثمانی در قاهره، دولنگه است، مانند مسجد ساریه‌الجَبَل (935)، و درِ برخی دیگر یک لنگه، مانند درِ اصلی مسجد داوودپاشا. گاهی اوقات برای آسان بازوبسته کردن درهای بزرگ، در کوچکی داخل لنگه راست قرار می‌گرفته‌است (سلیمی و همکاران، همانجا؛ سلطان‌زاده، ص 116). زمستانها در مراکش، برای جلوگیری از ورود هوای سرد، لنگه‌های اصلی در را می‌بستند و از درهای کوچکی با قابهای محرابی‌شکل تردد می‌کردند (پیاتروفسکی ، ص 155).3) لولا. به کمک آن، لنگه به چهارچوب متصل و موجب می‌شود در به یک سمت حرکت کند. لنگه‌ها را می‌توان با بستن لولای دوگانه در هر دو جهت بازوبسته کرد. ستونهای عمودی چهارچوب که لنگه‌ها به آنها لولا می‌شوند، ابتدا باید با رنده مسطح شوند. سپس تیرهایِ افقیِ چهارچوب مسطح می‌شوند.معمولاً 5ر1 میلیمتر به عرضِ در اضافه می‌شود تا در صورت باد کردن یا رنگ کردنِ در، مشکلی در بازوبسته شدن آن ایجاد نشود. وقتی در با چهارچوب تطبیق یافت، می‌توان لولاها را نصب کرد. اندازه لولا به وزن در بستگی دارد. برای نصب لولا، باید در لبه و چهارچوب در، مقداری تورفتگی ایجاد شود تا ضخامت لولا مانع نصب در نشود (درودگری و شناخت صنعت چوب، ص 138). برای وصل کردن لولاها به در و میخ‌کردن آهنها روی چهارچوب و سایر قسمتها، از نوعی میخ بزرگ با سر چتری (گل‌میخ) استفاده می‌شود (وولف، ص 52ـ53).4) کوبه. وسیله‌ای فلزی است برای به‌صدا درآوردن در و خبر دادن از اینکه کسی پشت در است. هر کوبه روی یک لنگه قرار می‌گیرد. کوبه چکشی با صدای بم روی لنگه راست مخصوص مردان و کوبه حلقه‌ای روی لنگه چپ با صدای زیر و ظریف مخصوص زنان است ( سلطان‌زاده، ص 92؛ امینیان آرانی، ص 260؛ لباف‌خانیکی، ص 275). شکل کوبه‌ها بسیار متنوع است ( طغرل ، ص192ـ 193، تصویر)؛ برخی از آنها به شکل حیوان است، مانند کوبه‌ای به شکل شیر در کرمان از قرن سیزدهم ( لوکاک ، ص 120، تصویر 28) یا کوبه درِ مسجد سیزر از دوره سلجوقیان که دو اژدهای قرینه است. کوبه برخی از درهای نفیس طلاکوب و نقره‌کوب شده‌است ( بلوم و بلر ، ص55).5) قفل و بست. در مواقع ضروری و شبها برای امنیت بیشتر، معمولاً درها را با قفلهای گوناگونی می‌بستند که رایج‌ترین آنها قفل کُلونی بود. کلون قطعه‌چوب محکمی است که از داخل یا پشت لنگه وارد بدنه قفل می‌شود. انتهای کلون وارد قسمتی می‌شود که پشت لنگه دیگر در قرار دارد. قفل قطعه‌چوب ضخیمی است که با گل‌میخهایی به پشت لنگه در وصل شده و درون آن به اندازه کلون سوراخ شده‌است. برای بازوبسته‌کردنِ قفلِ کلونی، یک طرف کلون دندانه‌دار است و کلیدِ چوبیِ تراش‌خورده داخل آن می‌افتد. کلیدْ چفت داخلی کلون را بالا می‌آورد و با یک دور چرخاندن کلید، زبانه یک دندانه حرکت می‌کند و با چند دور چرخاندن کلید، کشو به آخر رسیده و باز و بسته می‌شود. قفلهای کلونی در ایران و سایر نقاط جهان، حدود چهارهزار سال قدمت دارد (وولف، ص 65ـ68). علاوه‌بر قفل کلونی، از قفلهای دیگری نیز استفاده می‌شده‌است؛ مانند قفل آهنی فنری با کلید پیچ‌دار یا فشاری، قفل لوله‌ای با کلید پیچی، و قفل حروفی یا رمزی ( همان، ص 69ـ73؛ زین‌العابدین، ص 113). چفت، زنجیری در بالای هر لنگه است که تهِ آن به لنگه وصل شده و سرِ آن، که «سرچفت» نام دارد، دارای شکافی است که داخلِ «سفت» قرار می‌گیرد. سفت حلقه فلزیِ متصل به چوبِ افقیِ چهارچوب است. گاهی از چفت کوچکی به نام پاچفت استفاده می‌شد که لنگه‌ها را به پایین چهارچوب می‌بست (پیرنیا، ص 352).6) روزن. قسمت غالباً مشبک برای حفظ روشنایی و هوارسانی در بالا و گاهی دو طرفِ در است که با چوب، گچ و سفال ساخته می‌شد و در مناطق سردسیر با شیشه آن را می‌پوشاندند ( همانجا).ورودی بنا ابتدا فقط شامل درگاه بوده، اما بعدها در دوره اعتلای معماری اسلامی، قسمتهای دیگری مانند جلوخان*، پیش‌طاق*، درگاه، هشتی*، دالان، و ایوان* نیز به آن اضافه شده‌است (سلطان‌زاده، ص 11؛ نیز کاتب، ص 170).اگرچه در بیشتر کشورهای اسلامی منابع تهیه چوب محدود است (ألفی، ص 280)، اما درها غالباً چوبی بوده‌اند (سلطان‌زاده، ص 90)، مانند درهایی از جنس چوب صنوبر در مسجدجامع دمشق ( بهنسی، ص 41)، و درهایی از ساج و آبنوس و صنوبر و سدر در بناهای فاطمیان و ایوبیان و طولونیان در مصر (زکی‌محمدحسن، ص 197ـ199؛ عبدالناصر یاسین،ص 115) و دری از جنس ساج در کعبه متعلق به قرن پنجم ( ناصرخسرو، ص 107). در ایران ساخت درها از انواع چوبهای چنار، تبریزی، گردو، کاج، توت و غیره معمول است ( حسن‌بیگی، ص 175). علاوه‌بر چوب، از فلزات مختلف نیز برای ساخت تمام یا قسمتی از در استفاده شده‌است ( لوکاک، ص 120)، مانند درهای فلزی در مصرِ مملوکی ( ألفی، ص 288) و درهای نقره مکانهای مذهبی (ذکاء و سمسار، ص 116ـ117). در دوره صفویه، به‌دستور شاه‌عباس اول، درِ جدیدی از طلا برای ورودی و دری از نقره برای قندیل‌خانه مقبره شیخ‌صفی در اردبیل ساخته شد (آلن ، ص 106، 109).گاهی متناسب با نوع خانه و برای رفت‌وآمدِ راحت‌تر، درها ساده‌ترند. مثلاً درِ آلاچیقها یا چادرهای صحرانشینان ترکستان پرده‌ای نمدین است که آن را به چهارچوبی آویخته‌اند ( پاشینو ، ص 49).اندازه در با توجه به عرض، ارتفاع و ضخامت چهارچوب آن مشخص می‌شود. تطبیق اندازه در با چهارچوب مسئله مهمی است (درودگری و شناخت صنعت چوب، ص 138). چنان‌که کاروانسراها درهای ورودی پهنی داشتند تا امکان عبورِ شتران با بار نیز فراهم شود (سیمز ، ص 101). در ترکیه، درهای خارجیْ بزرگ و دولنگه و درهای داخلی بیشتر یک‌لنگه و کوچک بودند، اما از اوایل قرن سیزدهم درها دولنگه و ارتفاع آنها زیاد شد (زین‌العابدین، ص 109). خیرالدین معمار* در نسبت و اندازه درها تحولی پدید آورد و در مسجد بایزید استانبول، سه درِ ورودیِ هم‌ارتفاع با دیوار تعبیه کرد که در مقایسه با درهای پیشین و معمول آن زمان متناسب‌تر بودند ( عارسون، ج4، ص307ـ 308). در ایران، ارتفاع درِ خانه‌ها، حمامها و بعضی از مساجد و مدارس حدود دو تا سه‌متر است و درِ بناهای بزرگ گاه به پنج متر نیز می‌رسد (سلطان‌زاده، ص116؛ پیرنیا، ص 357)، اما لنگه‌های در برای راحتی کاربرد و جاگیری کمتر، پهن نیستند (پیرنیا، ص350). گاهی بزرگی و کوچکی درها به‌وضع مالی صاحب‌خانه یا نوع بنا و کاربری آن بستگی دارد؛ مثلاً هر لنگه در مسجد امام اصفهان 3ر4متر ارتفاع و 60ر1متر عرض دارد ( آلن، ص114). در ایران، عموماً درها مستطیل است، اما بهره‌گیری از درهای غیرمستطیل از دوره قاجار معمول شد (سلطان‌زاده، ص90).بعضی درها حرمت و قداست دارند، چنان‌که از ابتدای دوره اسلامی گشودن بعضی درها مانند درِ خانه کعبه، به‌سبب تقدس بنا، با مراسم خاصی همراه بوده‌است ( ناصرخسرو، ص 112ـ113). گاهی نیکوکاران دری سفارش می‌دادند و نام خود را بر آن حک می‌کردند و آن را به مساجد یا بناهای دیگر هدیه می‌دادند. آستانه درِ بعضی از بناها به‌سبب حرمت بنا مقدس می‌شد و مردم هنگام ورود پا روی آن نمی‌گذاشتند ( سلطان‌زاده، ص91، 93). در کشورهای اسلامی، از جمله ترکیه، درِ اتاقها به‌گونه‌ای تعبیه می‌شد که با گشودن آن، درون اتاق از بیرون دیده نشود (زین‌العابدین، همانجا). خانه‌ها معمولاً یک درِ ورودی داشت، ولی گاه درِ دیگری برای ورود زنان تعبیه می‌شد ( کاتب، ص 227)، مانند خانه‌های محله بَسْتَکیه در دبی و بندر قدیمی سُواکَن در دریای سرخ (پیتر بریج، ص 197). گاهی شکل درها حس فروتنی را القا می‌کرد، چنان‌که درِ زورخانه‌ها کوتاه بود و با قامت خمیده از آن عبور می‌کردند و این کار نشانه فروتنی در عین زورمندی بود (پرتو بیضایی، ص 15، 31).بعضی از باورها و رفتارهای شخصی و اجتماعی از طریق در بروز یافته‌است؛ مثلاً درْ مسجدجامع قُرطُبه، برای نشان‌دادن اهمیت درِ مخصوص درباریان، پشت در نیز تزیین شده‌است (بریش ، ص 218).جهت کارگذاری درها به شرایط محیط، آب و هوا، شهر و غیره بستگی دارد، اما در جهان اسلام، ویژگیهای دیگری مانند جهت قبله باعث شد در بسیاری از مساجد قدیمی، از گذرها و گوشه‌های کور برای تعبیه در استفاده شود (فتحی، ص 130ـ 131). درِ خانه‌های مسلمانان بوسنی طوری ساخته می‌شود که واردشونده پشت به قبله وارد نشود (پیتر بریج، ص 202). درِ خانه‌های قدیمی کاشان نیز رو به قبله بوده‌است (امینیان آرانی، ص 264). گاهی درهای اصلی به سمت شرق و مشرف به طلوع خورشید قرار دارند، مانند مقبره سلطان‌سنجر در مرو ( پوپ ، ص 131) و گاهی رو به ستاره‌ای سعد تا صبحگاه ساکنان خانه به هنگام ترک خانه، روز را به میمنت آغاز کنند (لباف‌خانیکی، ص 276). گاهی در بناهای بزرگ و عمومی، مانند مساجد، در کنار درهای اصلی، درِ کوچکی نیز برای ورود و خروج افرادِ خاص تعبیه می‌شد ( فتحی، ص 133). گاهی مراجعات بسیار باعث کارگذاری درهای متعدد در بناها گردیده‌است؛ چنان‌که در دوره عباسیان، درهای زیادی در اطراف مسجدالحرام تعبیه شده‌بود و قرنها به همان صورت باقی ماند. در این دوره، فقط در جانب شرقی این مسجد 42 در قرار داشت ( جعفریان، ص 75 و تصاویر ص 74، 102). ابن‌رسته (ص 48) تعداد درهای مسجدالحرام را در قرن سوم 23 باب ذکر کرده‌است. در حال حاضر این مسجد صد در دارد.در برخی از بناهای مهم، درهای متعدد بناها را نام‌گذاری می‌کردند، مثلاً باب بَنی‌شَیْبَه در مسجدالحرام که بعد از سقوط هُبَل از بام کعبه، آن بت در کنار همین در دفن شد و رفت‌وآمد موحدان از آن به‌معنای شکست شرک بوده‌است، یا باب‌الفتح در شمال مسجدالحرام که پیامبر صلی‌اللّه علیه‌و آله‌وسلم

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747