پاورپوینت دين و آزادي

ارائه‌ی پاورپوینت دين و آزادي – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت دين و آزادي شامل 82 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت دين و آزادي:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت دين و آزادي به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت دين و آزادي به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت دين و آزادي با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت دين و آزادي با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت دين و آزادي با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت دين و آزادي را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت دين و آزادي :

87

گفت وگو با آیت الله مصباح یزدی

اشاره:

بحث از رابطه پاورپوینت دين و آزادي در سال های اخیر در عرصه فرهنگ و علم و جامعه مورد توجه جدی قرار گرفته است. این بحث در
جهت پاسخگویی به پرسش هایی از قبیل این که آیا دین با آزادی ترابطی دارد؟ آیا ترابط این دو مقوله از سنخ ترابط تعاضدی
ست یا تعاندی؟ سازگارند یا ناسازگار؟ آیا می توان عناصری از دین را با عناصری از آزادی سازگار دانست یا خیر؟ آیا ملاک محدود
کردن ازادی، تنها قراردادهای اجتماعی و حقوق وضعی است یا حقوق طبیعی و ادیان نیز می توانند در این محدودسازی نقش ایفا
کنند؟ می باشد.

آنچه پیش رو دارید بخشی از پرسش ها و پاسخ هایی است که در این زمینه در نشست اول کانون گفتمان دینی در حضور حضرت
آیت الله مصباح یزدی مطرح شده است و ایشان پاسخ گفته اند.

× × ×

تعریف حضرت عالی از آزادی و همچنین دین چیست؟

لفظ آزادی مشترک لفظی است; یعنی با این معانی مختلفی که امروز به کار می رود، معنای جامع مشترک پیدا کردن بسیار
مشکل است ; جز در همان ریشه رها بودن که معنای سلبی آن، عدم تقیید است و معنای ایجابی اش رهایی است. و لی این تعریف،
چیزی را روشن نمی کند ; یعنی دامنه پاورپوینت دين و آزادي

اصطلاحی که امروزه در حوزه های معرفتی مختلف مانند فلسفه و اخلاق، حقوق، جامعه شناسی و … مطرح است، با این معنای
اصلی لغوی و ریشه ای کلمه حل نمی شود. اگر معنای خاصش را در نظر بگیریم، چندین معنا می شود که جمع کردن آن ها با هم
مشکل و غیر ممکن است.

1 – معنای آزادی در فلسفه احکام و کلام

در حوزه فلسفه و کلام وقتی می گوییم انسان آزاد است، یعنی مختار است و مجبور نیست. حال، این تعریف، یک معنای افراطی
دارد و آن این که همه چیز در اختیار انسان است. امروز در مکتب اگزیستانسیالیسم این معنای افراطی مطرح می شود که انسان
می تواند هر کاری را هر وقت اراده کرد انجام دهد. معروفترین جمله ای که از ژان پل سارتر نقل شده، در زمان جنگ ویتنام بود این
جنگ یک مساله بسیار حاد جهانی بود که چندین سال طول کشید، اول بین فرانسه و ویتنام، بعد بین آمریکایی ها و ویتنامی ها
رخ داد. ژان پل سارتر به عنوان یک فرد معتقد به اگزیستانسیالیسم گفت: من اگر اراده کنم جنگ ویتنام تمام می شود.

این جمله، برای نشان دادن دایره قوت اراده انسان بود و این که انسان چقدر آزاد است. کسانی تا این حد اختیار برای انسان قائل
اند. در مقابل نیز گرایش هایی در اسلام، ماقبل اسلام، و مابعد اسلام در مکاتب مختلف فلسفی مطرح بوده است. در فلسفه و کلام
بحث در این است که آیا انسان، تکوینا قدرت انتخاب در عمل و تفکر را دارد و می تواند آزادانه به چیزی ایمان بیاورد و معتقد بشود;
یا فکر و اعتقاد و ایمانش تابع عوامل ارثی و محیط است و هر چه این عوامل اقتضاکرد همان جور می شود و در مقام عمل، آیا انسان
می تواند چیزی را با اراده آزاد خویش انتخاب کند یا مجبور است و خیال می کند آزاد است و در واقع عوامل دیگر هستند که رفتار
او را تعیین می کنند و او هیچ اختیاری ندارد؟

ازادی در معنای تکوینی، یا باید و نباید ندارد. باید بگوییم انسان اختیار دارد یا ندارد. اما این که باید داشته باشد یا نباید داشته
باشد – در تکوینیت – جا ندارد.

2 – آزادی اخلاقی

بحث در این جا برسر این است که آیا هیچ نیرویی می تواند اخلاقا انسان را ملزم به کاری کند؟ یا این که انتخاب اخلاق خوب و بد یا
نظام های ارزشی هم اختیاری است؟ به تعبیر دیگر، یک رفتاری، صرف نظر از دولت و قانون و مجازات و…اخلاقا خوب و پسندیده
است یا نه؟ آیا انسان اخلاقا ملزم است که مثلا معتقد باشد به این که راست گویی خوب است و دروغ گویی بد است؟ آیا یک نیرویی
هست که انسان را در زمینه ارزش ها ملزم کند که این کار را خوب بدان یا بد؟ یا اینکه اخلاق، اساسی ندارد و ما می توانیم اختیار
کنیم که راست گفتن خوب است و می توانیم اختیار کنیم که راست گفتن بد است.

شاید مثال راست گفتن، مثال خوبی نباشد. برای این که همه می دانند که راست گفتن خوب است و مخالف ندارد. فرض کنید
بعضی از رفتارهای ناهنجار جنسی که در نظر ما بسیار بد است، تا آن جا که آوردن اسمش هم زشت است ; ولی امروز می بینید که
هفتصد نفر از هم جنس بازان آمریکایی و غیر آمریکایی، کشتی کرایه می کنند، دور دنیا را با پرچم و تشکیلات می گردند و به هر
کشوری که می رسند از این ها پذیرایی می شود. این ها به عنوان یک دسته مردم سرشناس و با شخصیت وارد می شوند; حتی
شخصیت های سیاسی – شهردار شهر، نخست وزیر، و وزیران و…- از آن ها استقبال می کنند. آن ها خیلی هم افتخار می کنند که ما
همجنس باز هستیم .

در اینجا دو نظام ارزشی است; در یک نظام ارزشی، این کارها بدترین کارهاست و در یک نظام ارزشی دیگر، این کارها بسیار خوب
است. حالا آیا ما ملزمیم یکی از این ها را بپذیریم واخلاقا بگوییم این کار – صرف نظر از قانون و دولت و مجازات – خوب است یا بد؟
یا این که اختیار داریم و می توانیم یکی از این دو نظام ارزشی را بپذیریم؟ بعضی می گویند: این ها اعتباریات قراردادی است و انسان
اختیار دارد هر چیزی را خوب بداند یا بد. این آزادی از دیدگاه اخلاقی است و در مقابل آن الزام اخلاقی است.

آزادی اخلاقی معنای دیگری هم دارد که در فرهنگ ما شناخته شده تر است. بسیاری از علمای اخلاق ما – وقتی درباره فضایل
اخلاقی بحث می کنند – می گویند: ریشه همه فضایل اخلاقی، حریت است که در فرهنگ ما آن را به آزادگی معنا می کنیم. در اینجا
منظور این است که انسان، از قید شهوات و از اطاعت قوای حیوانی و شیطانی آزاد باشد. این را هم گاهی به معنای آزادی اخلاقی
می دانند; مثلا در نظام اخلاقی اسلام ما کارهایی چون شکم پرستی، شهوت رانی، تملق گویی و… را اسارت می دانیم و برعکس،
عزت نفس، عفت، پاک دامنی و … را آزادگی می دانیم این آزادی همان آزادی اخلاقی است.

3 – آزادی حقوقی

مسائل حقوقی با مسائل اخلاقی تفاوت هایی دارند. از جمله این که مسایل اخلاقی آن جایی که هیچ کس هم مطلع نباشد و انسان
با هیچ کس هم ارتباطی نداشته باشد، مطرح می شود، ولی مسایل حقوقی – به معنای خاصش – در جایی مطرح می شود که
روابط اجتماعی مطرح بوده و برای تنظیم روابط اجتماعی، مقرراتی وضع شود و دولت ضامن اجرای آن مقررات باشد. آن وقت این
بحث مطرح می شود که انسان در چه چیز از نظر حقوقی آزاد است؟ از نظر مالکیت؟ از نظر مسایل خانوادگی؟ از نظر انتخاب
خط مشی های سیاسی؟ از لحاظ دخالت در امور سیاسی؟ به قول آقایان دخالت در سرنوشت و حاکمیت برسونوشت خود؟ یک
چیزهایی از این قبیل، بیش تر محل بحث است.

امروزه، آن چه در جامعه ما – لااقل به عنوان موضوع بحث – بر آن تکیه می شود، آزادی بیان و عقیده است و به دنبال آن آزادی
مطبوعات مطرح می شود.

این ها نه از قبیل آزادی های فلسفی است و نه به معنای آزادی اخلاقی، بلکه بحث در این است که از نظر حقوقی، تا چه اندازه
آزادیم رفتاری داشته باشیم که تحت تعقیب قرار نگیریم و کسی حق نداشته باشد ما را تحت تعقیب قرار بدهد؟

در یکی از روزنامه های کثیر الانتشار کشورمان نوشته شده که هم جنس بازی مردود است ولی قانونا نباید ممنوع باشد!

معنای این دیدگاه که هم جنس بازی مردود است ولی نباید قانونا ممنوع باشد، این است که اخلاقا مردود است، اما قانونا مردود
نیست. یعنی اگر کسی این عمل را مرتکب شد، دولت نباید تعقیبش کند; چون مساله شخصی است و دلش خواسته است. حالا اگر
شما نمی پسندید بگویید بد است و تقبیحش کنید، اما دولت حق ندارد تعقیب کند. به هر حال، این آزادی که محل بحث است، آزاد
بودن انسان در مقابل دولت است، که انسان را به رعایت قوانین ملزم می کند. معنای آزادی که امروز مطرح می شود این است که ما
باید آزاد باشیم و هر چه دلمان می خواهد انجام بدهیم. هیچ کس حق ندارد مانع ما شود; مگر این که مزاحم آزادی دیگران شویم
یا به اختیار خودمان، آزادی خودمان را محدود کنیم، کس دیگری حق ندارد درباره ما قانون وضع کند و بگوید ملزمید که این طور
رفتار بکنید، من دلم می خواهد لخت توی خیابان بیایم و هیچ کس نمی تواند بگوید که چرا این کار را می کنی.

البته اگر مردم خودشان رای بدهند که می خواهیم همیشه با لباس باشیم یا مقرراتی برای خودشان وضع کنند، منافاتی با آزادی
شان ندارد، زیرا خودشان انتخاب کرده اند، اما اگر یکی نخواست این طور باشد، اصل بر این است که هر کسی هر جوری دلش
می خواهد رفتار کند. دین و اخلاق و دولت – به معنای عامش یعنی قوه مقننه، قضائیه و مجریه – حق ندارد کسی را ملزم کند.

آن چه امروز راجع به آزادی در دنیا مطرح است این ها است. آن وقت این سؤال مطرح می شود که آیا دولت حق ندارد هیچ قانونی
وضع کند و آزادی های دیگران را محدود کند؟ می گویند: چرا، دولت حق دارد مردم را از مزاحم آزادی دیگران شدن منع کند.
یعنی عملا هر کسی در این محدوده که مزاحم دیگران نشود، باید خودش را محدود کند. قانون هم فقط برای این است که محدوده
این مزاحمت آزادی دیگران را مشخص کند. اگر بگوئیم دولت چه حقی دارد که ما را ملزم به رعایت این قانون کند؟ می گویند:
چون خود شما دولت را انتخاب می کنید، این هم آزادی خود شما بود که این کار را انجام دادید، اما اگر کس دیگری برای شما
دولت تعیین کند – ولو خدا – این خلاف آزادی است.

امروزه بعضی از کسانی که دم از اسلام و گرایش های ملی و مذهبی و … می زنند، صریحا می گویند که دین حق ندارد آزادی انسان
را محدود کند. گاهی شعارهای رقیق تری از طرف دیگران هم مطرح می شود که دین نباید آزادی ها را محدود کند; آن جا که
آزادی محدود می شود، دین را باید کنار گذاشت. متاسفانه حتی بعضی از کسانی که به لباس روحانیت هم ملبس هستند، صریحا
گفته اند و نوشته اند آن جایی که امر بین آزادی انسان و دین دایر شود، آزادی مقدم است.

برخی از نویسندگان برای اثبات مساله آزادی به معنای سیاسی اش (آزادی در گفتار، نوشتار، انتخاب شغل، انتخاب نماینده
مجلس و انتخاب رئیس جمهور یا انتخاب دین) یکی از موضوعاتی را که مطرح می کنند، این است که انسان در انتخاب دین و نیز
در تغییر دین آزاد است.

بنابر این نظر، کسانی که احکامی برای ارتداد قائل هستند و تغییر دین را جایز نمی دانند محکوم اند.

تعریف دین

تعریف های زیادی برای دین کرده اند، تا آن جا که بعضی گفته اند برای دین اعتقاد به خدا هم لازم نیست. در بحث ذاتیات و
عرضیات دین، گفته اند که حتی اعتقاد به خدا از ذاتیات دین نیست، بلکه از عرضیات دین است.

و در اینکه ذاتی دین چیست در جایی گفته اند که از ذاتیات دین، این است که انسان، انسان را خدا نداند. همین معنای سلبی، ذات
دین است، ولو سالبه به انتفاء موضوع باشد; یعنی اصلا به خدایی معتقد نباشد. همین که انسان را خدا نمی داند، این می شود دین.

از نظر ما دین عبارت است از: «مجموعه باورها، ارزش ها و رفتارهایی که انسان را به سوی خدا، کمال نهایی و سعادت ابدی سوق
می دهد.»

به یک تعبیر ساده تر، آن چه خداوند از بندگانش خواسته است، دین است. خدا اراده فرموده که بندگانش موحد باشند; پس اعتقاد
به توحید از دین است. خدا اراده فرموده که بندگانش معتقد به معاد باشند; پس اعتقاد به معاد جزو دین است. و همین طور اعتقاد
به ارزش ها و رفتارهای فردی و اجتماعی و همه آن چه به نحوی دخالت در کمال انسانی دارد به صورت مثبت، جزء دین است و نفی
و منع و طردش هم جزء سلبیات دین می باشد. البته گاهی این ها را با عقل اثبات می کنیم، مثل اثبات وجود خدا و حسن عدل و
گاهی باید از راه وحی آن ها را اثبات کرد. وحی نیز یا وحی مستقیمی است که به پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله شده و نصش در
اختیار ماست; یعنی قرآن کریم و یا تفسیر آن وحی است که به وسیله پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله یا ائمه اطهار بیان شده که
نامش را اصطلاحا سنت می گذاریم.

پس محتوای عقل و کتاب و سنت، در ارتباط با آن چه می تواند انسان را به سوی کمال جهت دهد، دین است.

با توجه به تعریفی که حضرت عالی از آزادی به معنای حقوقی و سیاسی اش فرمودید و هم چنین تعریفی که از دین ارائه کردید، چه
رابطه ای می توان بین آزادی و دین بیان کرد؟ آیا این دو مقوله با هم سازگارند یا تعارض دارند؟ اگر تعارضی پیدا کردند، حق تقدم
با کدام یک از این دو مقوله است؟

دین اسلام، هم شامل مقولات اخلاق و هم شامل مقولات حقوقی است. از نظر اخلاق دینی، محدودیت های آزادی خیلی زیاد است
و هر گونه رفتار اختیاری انسان که دخالتی در سعادت و شقاوت انسان نفیا و اثباتا دارد، دین در آن جا یک نظری دارد; دین شامل
همه چیز از آن جهت که در سعادت و شقاوت انسان مؤثر است می ش

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747