پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان

ارائه‌ی پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان شامل 120 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان :

---

پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان

حضرت آیت الله العظمی‌‌‌‌ مکارم شیرازی؛ مجله مکتب اسلام، آبان 1346، سال هشتم، شماره 12.

---

پاورپوینت يک بررسي کوتاه و فشرده از وسيع‌ترين آئين جهان

1- شعاع اسلام در چه عصری درخشیدن گرفت؟

2- دورنمائی از زندگی پیامبر بزرگ اسلام(صلی الله علیه واله وسلم)

3- آنچه یک مسلمان باید به آن ایمان داشته باشد

4- اسلام و مسائل اجتماعی و اصول انسانی

5- طرز حکومت و قوانین مدنی در اسلام

6- مراسم پرشکوه مذهبی مسلمانان

در این مقاله کوشش شده است که بررسی کوتاه و در عین حال آموزنده‌ای از آئین بزرگ اسلام به اتکاء متون و مدارک اصیل اسلامی به عمل آید. مطالعه این مقاله هم برای مسلمانانی که می‌خواهند در یک بررسی اجمالی با روح تعلیمات وسیع و ارزنده اسلام آشنا شوند، و هم برای بیگانگان که فرصت مطالع کتاب‌های مشروح اسلامی را ندارند مفید خواهد بود.

شعاع اسلام در چه عصری درخشیدن گرفت؟

جهان بر اثر دورافتادگی از تعالیم حیات‌بخشی که پیامبران الهی آورده بودند در تاریکی عمیق و وحشتناکی فرو رفته بود. سایه‌های شوم جهل و نادانی بر افکار مردم آن زمان سنگینی می‌کرد. همه‌جا فساد و گمراهی بود و بر اثر تحریف ادیان آسمانی به دست بشر آثار هدایت و سعادت از جامعه رخت بربسته، حیرت و سرگردانی و نفاق و پراکندگی و خرافات و آداب و رسوم مضر و غلط بر همه‌جا حکومت می‌کرد. عربستان که نخستین شعاع اسلام از آنجا درخشید غرق در گمراهی و فساد و انحطاط عجیبی بود و از همه‌جا بوی خون می‌آمد. همچنان که در (سوره جمعه، آیه 2) می فرماید: «… و پیش از این در گمراهی آشکاری بودند». در آنجا قانونی وجود نداشت و تنها قانون مردم آنجا «عادات و رسومی» بود که از گذشتگان خود به ارث برده بودند و آن نیز چیزی جز مجموعه‌ای از خرافات و اوهام و هوس‌ها نبود؛ «… آنها فقط از خیالات و هوس‌ها پیروی می‌کنند …».(سوره نجم، آیه 12)

در قلب این شبه جزیره یعنی «حجاز» رئیس هر قبیله برای خود سلطان حکمرانی محسوب می‌شد؛ و به علت رقابت‌های کودکانه و گاهی احمقانه که میان قبائل بود همواره آتش جنگ‌های خونین در میان آنها روشن بود؛ «… به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دلهای شما الفت ایجاد کرد … و شما بر لبِ حفره‌ای از آتش بودید …».(سوره آل عمران، آیه 103) و جنگ‌های آنها بیشتر صورت «غارتگری» یا انتقام‌های وحشیانه داشت که گاهی کینه‌های آن را ازنیاکان خود به ارث برده بودند. غالب مردان مسلح بودند و ترس و ناامنی در همه‌جا حکومت می‌کرد؛ «… درآن زمان لباس زیرین آنها “ترس” و لباس روئین “شمشیر” بود …».(نهج البلاغه، خطبه 78)

کثرت انشعاب قبائلی و پراکندگی فوق العاده آنان و جهل و نادانی شدید مردم، کوچک‌ترین مجالی به رشد افکار اصلاحی نمی داد. جنگ و خون ریزی قبائل به مقدادی زیاد و دامنه‌دار بود که زندگی روزانه مردم حجاز را به کلی فلج کرده بود و به همین دلیل و به حکم اجبار قراردادی باهم بستند که در چهار ماه از سال دست از جنگ بکشند و به کار تجارت و تهیه احتیاجات سال خود بپردازند؛ این چهار ماه را «ماه‌های حرام» می‌نامیدند و تدریجا به صورت «سنتی» درآمد. به این ترتیب دو ثلث از سال را به جنگ و تنها یک ثلث را به صلح و آرامش تخصیص داده بودند. متأسفانه همین «سنت مقدس» نیز بار‌ها شکسته شد و بازار معروف «عکاظ» که بزرگ‌ترین مرکز تجارت سالیانه آنها بود به میدان جنگ خونینی تبدیل گردید و شرح این جنگ‌ها که در تاریخ به «فجار» معروف شده، در بسیاری از تواریخ اسلام در حوادث دوران جاهلیت مذکور است (به کتاب بلوغ العرب، ج 1، صفحه 266 مراجعه شود) و گاهی نیز به میل خود، برای ادامه جنگ‌ها، آن را از موعد مقرر به تأخیر می‌انداختند؛ «تأخیر و تبدیل ماه‌های حرام از شدت کفراست … گاهی ماهی را حلال و گاهی حرام می‌کنند …».(سوره توبه، آیه 27) مسیر افکار و زندگی مردم آن محیط به وسیله «منجمان خرافی» و «کاهنان» یعنی همان‌ها که مدعی بودند با شیاطین و ارواح مرموزی تماس دارند و از حوادث آینده و امور پنهانی و سرنوشت هر کس باخبراند، تعیین می‌گردید، حتی بزرگان و روئسای قبائل نیز در مشکلات به آنها پناه می‌بردند.

«زن» در اجتماع آنها ارزش و شخصیتی نداشت؛ و شاید به این دلیل بود که نمی توانستند در مهم‌ترین فصل برنامه زندگی آنان که «جنگ و غارت» بود به طور فعالانه‌ای شرکت کنند و لذا زنان از غالب حقوق اجتماعی محروم بودند و همچون کالای کم ارزشی دست به دست می‌گشتند. مثلا می‌گفتند: «کسی که شمشیر بدست نمی‌گیرد حق ارث ندارد»، بلکه پس از فوت پدر، دختر‌ها هم مانند سایر اموالی که از او مانده بود میان پسران تقسیم می گردید و آنها خواهران خود را شوهر می‌دادند (درحقیقت می‌فروختند) و پول مهریه آنها را تملک می‌کردند.

دختران کوچک و بی گناه خود را به بهانه این که ممکن است در جنگ‌های دائمی قبیله‌ای بدست دشمنان اسیر شوند و از این راه احساسات ریاکارانه و دروغین ناموس دوستی آنها جریحه‌دار گردد، به طرز وحشیانه‌ای زنده زنده به زیر خاک می‌کردند؛ و این موضوع رفته رفته در میان عده‌ای به صورت سنتی درآمد و چون زن در آن محیط ارزش اجتماعی نداشت این عمل چندان مورد اعتراض قرار نمی گرفت و تولد یک دختر در یک خانواده مصیبت بزرگی محسوب می‌شد.(1) ولی نباید فراموش کرد که فقر و گرسنگی، ترس از هزینه زندگی کودکان یکی دیگر از عوامل کشتار بیرحمانه آنان بود.(2)

شراب و فحشاء و قمار و داستان سرائی و سرودن اشعار برای اثبات افتخارات موهوم و گاهی محضک و احمقانه، مهم‌ترین سرگرمی آنها محسوب می‌شد، و هرکدام سعی داشتند قبیله خود را سربلند‌ترین مردم جهان معرفی کنند، و به این منظور گاهی دست یکدیگر را گرفته، کنار گورستان می‌بردند و هر یک تعداد قبور افراد قبیله خود را به رخ دیگری می‌کشیدند؛ «افتخار و مباهات به کثرت نفرات چنان شما را مشغول ساخت که به تماشای قبور مردگان رفتید (وبه وجود آنها مباهات نمودید)».(تکاثر، 1 و 2) بت‌پرستی با انبوهی از خرافات، آئین معروف و رایج آنها بود؛ بت‌ها درباریان و مقربان خداوند (زمر، 3) و فرشتگان دختران او بودند (زخرف، 19). برای بت‌ها قربانی می‌کردند و حل تمام مشکلات خودرا از آن‌ها می‌خواستند و در کار‌های مهم با آن‌ها مشورت می‌نمودند و چون بت‌ها زبانی نداشتند، برای کشف نظر آن‌ها از فال بخوصوصی به نام «ازلام» مدد می‌گرفتند (ازلام تیرهائی بود که روی آن‌ها جمله «انجام بده» یا «انجام نده» نوشته بودند و آن‌ها را در کیسه‌ای ریخته به هم می‌زدند و سپس یکی از آن‌ها را بیرون آورده به عنوان «نظریه بت‌ها» به آن‌ عمل می‌نمودند!) و گاهی برای پیروزی در جنگ این مجسمه‌های بی‌روح را بازحمت زیاد به سوی میدان جنگ می‌کشیدند (جنگ «احد» شاهد گویای این مدعاست. در این جنگ بزرگ «هبل» و «عزی» را بر شتری پیشاپیش لشگر می‌کشیدند). هر قبیله‌ای برای خود بت جداگانه‌ای داشت و گاهی خدای قبیله دیگر به رسمیت نمی شناخت و برای او سجده نمی کرد! به همین جهت خانه «کعبه» که مقدس‌ترین مرکز مذهبی در حجاز و یادگار قهرمان توحید «ابراهیم(علیه السلام)» بود به صورت بتخانه مجللی درآمده بود و مراسم عبادت و نیایش به درگاه خدا را به طرز مضحکی با کف زدن‌ها و سوت کشیدن‌های ممتد برگزار می‌کردند.(انفال، 35)

عده قابل توجهی از اعراب حجاز، در مدینه واطراف آن، پیرو آئین مسیح و یهود بودند؛ به طوری که مسیحیت و یهودیت در آن شبه جزیره دو آئین رسمی و متداول بود ولی پیروی ازاین دو آئین تحریف شده موجب هیچ نوع اصلاح و تحول در جامعه عربستان نمی شد. تنها نقط ضعیف و روشنی که در آن محیط تاریک و وحشت‌زا به چشم می‌خورد همان روح «سلحشوری» و «آزادگی» و «شهامت» به ضمیمه «مهمان نوازی سخاوت‌مندانه» که از خصائص آن جمعیت بیابان‌گرد بشمار می‌رفت، بود. به علاوه آنها وارث یکی از عالی‌ترین و وسیع‌ترین زبان‌ها و ادبیات جهان بودند که از روح شاعرانه و احساسات طبیعی دست نخورده‌ای مایه می‌گرفت؛ اما متأسفانه بواسطه فقدان رهبری صحیح، آن روح سلحشوری در قیاف جنگ‌های همیشگی قبائل، خودنمائی می‌کرد و این ادبیات عالی تنها در راه «عشق بازی» یا «تفاخرهای موهوم» و احیاناً «رجزهای میدان جنگ» به کار می‌رفت.

اروپا که مهم‌ترین قسمت‌های جهان آن روز را تشکیل می‌داد تازه وارد دوران تاریک «قرون وسطی» یعنی دوران جاهلیت آن منطقه شده بود. دوران جاهلیت عرب با ظهور اسلام و شکوفا شدن تمدن درخشان و چشم گیر اسلامی که درسایه تعلیمات محمد(صلی الله علیه واله وسلم) بر سراسر شرق سایه گسترد، پایان یافت؛ ولی دوران جاهلیت اروپا(قرون وسطی) تا صد‌ها سال بعد ادامه پیدا کرد و در طول این مدت که در حدود یک هزار سال ادامه داشت جهل و خرافات و جنایات بی رحمانه بر غالب مناطق اروپا سای شوم و سنگینی افکنده بود. گمان می کنم صورتی که مورخان بزرگ غرب از جمله «ویل دورانت» و «آلبرماله» از وضع مردم اروپا در آن دوران درکتاب‌های خود ترسیم کرده اند ما را از هر گونه توضیحی بی نیاز می‌سازد. اگر اعراب در دوران جاهلیت دختران نوزاد خویش را زنده زنده به زیر خاک دفن می‌نمودند در اروپا درقرون وسطی هزاران نفر بی گناه -اعم از دانشمند و غیر دانشمند- را زنده زنده سوزاندند. اوضاع مذهبی و بدعت‌هائی از قبیل خدایان سه گانه، فروش اوراق «مغفرت‌نامه» و مبادله هزاران گناه با مبلغی جزئی پول که بر اثر تحریف مسیحیت واقعی پدید آمده بود نشانه دیگری از تاریکی این قرون است.

روابط اجتماعی که بر پایه حکومت مطلقه مالکان اراضی و بردگی کامل طبقه زحمت‌کش قرار داشت به مراتب ظالمانه‌تر و ننگین‌تر از دوران جاهلیت عربستان بود. درسایر ممالک شرق نیز اوضاع از نظر افکار و روابط و آداب و رسوم اجتماعی در شدت انحطاط قرار داشت. بت‌پرستی یا نیایش در برابر آتش به شدت رواج داشت و مردم مهم‌ترین مرکز حل مشکلات زندگی خود را بت‌خانه‌ها و آتشکده‌های پرزرق و برق آن زمان می‌دانستند.

فاصله عجیب طبقات اجتماعی و استثمار طبقه‌ای به وسیله طبقه دیگر به صورت غم انگیزی در همه‌جا حکومت می‌کرد؛ تا آنجا که در زمان «انوشیروان» که به داد گستری معروف و ضرب المثل است فاصله طبقاتی آن چنان بود که خواندن ونوشتن برای طبقه زحمت‌کش و کشاورز و کارگر گناه نابخشودنی محسوب می‌گردید. این بود خلاصه‌ای از افکار و عقاید و عادات و رسوم و چگونگی زندگی جامعه‌ها در آستانه ظهور اسلام. در چنین عصر تاریک و سراسر گمراهی بود که آفتاب اسلام درخشیدن گرفت و جهان را روشن ساخت.

دورنمائی از زندگی پیامبر بزرگ اسلام(صلی الله علیه واله وسلم)

محمد(صلی الله علیه واله وسلم) چهل سال تمام از عمر خود را درمیان چنان مردمی به سر برد ولی هرگز رنگ آن محیط را به خود نگرفت. او در سال 571 میلادی در سرزمین «مکه» چشم به جهان گشود. پدرش «عبدالله» در حالی که هنوز نخستین ثمره ازدواج خود را با «آمنه» ندیده بود چشم از جهان بست. هنوز پیش از شش بهار از عمر محمد(صلی الله علیه واله وسلم) نگذشته بود که مادرش نیز دنیا را وداع گفت. این کودک یتیم تحت کفالت جد و عمویش درمیان انبوهی از مشکلات پرورش یافت و این وضع اثر خاصی در روح پاک و معصوم او گذاشت و تا پایان عمر پیوند مخصوصی میان او و محرومان اجتماع برقرار ساخت.

بیش از 25 بهار از عمرش گذشته بود که با بانوی بیوه و محترمی از خانواده‌های سرشناس مکه به نام «خدیجه» که مجذوب و فریفته امانت و لیاقت او شده بود ازدواج نمود. باید توجه داشت که آن حضرت از سن 25 سالگی تا 50 سالگی یعنی تمام دوران جوانی و قسمتی از دوران کهولت خودرا تنها با این زن باوفا و فداکار که پانزده سال با او اختلاف سن داشت گذراند؛ ولی پس از وفات او درحالی که مبارزات شدید او با دشمنان، وی را کاملا به خود مشغول ساخته بود به خاطر جلب حمایت طوائف مختلف عرب در پیش‌برد اهداف عالی خویش با چند زن از چند قبیله ازدواج نمود؛ زیرا معمول اعراب این بود که داماد را جزء قبیله خود می‌دانستند و مانند همه نفرات قبیله تا آخرین نفس از وی دفاع می‌کردند. جالب توجه این که بیشتر این زنان افراد سالمندی بودند و از اینجا نکته اصلی ازدواج‌های متعدد او روشن می‌گردد.

بیش از چهل سال از عمر وی نگذشته بود که برای نخستین بار در کوه «حرا» در نزدیک مکه در حالی که مشغول نیایش به درگاه خداوند و تفکر در اسرار آفرینش بود فرشته وحی بر او نازل گردید و نخستین آیات قرآن مجید را برای او خواند. او سه سال به طور نهانی به دعوت خود پرداخت و چون زمینه را کمی آماده ساخت آئین بزرگ خویش را با منطق نافذ و رسای خویش آشکار نمود و برای اصلاح مردم جهان رسماً قیام کرد. او هرگز درس نخوانده بود؛ بلکه اصولا در آن محیط درسی نبود که وی آن را از استاد فراگیرد ولی با این حال به فرمان خداوند بزرگ پایه گذارعلوم فراوانی در جهان شد.

فشار رؤسای بزرگ و ستمگر قبائل مکه که با ظهور آئین جدید، دوران حکومت خود را سپری می‌دیدند پس از سیزده سال مبارزه محمد را مجبور به هجرت به شهر معروف «یثرب» که بیش از 400 کیلومتر از مکه فاصله داشت نمود. این شهر بعداً «مدینه النبی» یعنی شهر پیامبر نامیده شد. این مهاجرت فصل کاملا نویی در تاریخ اسلام گشود و لذا مبدأ تاریخ اسلامی را تشکیل می‌دهد. از آنجا صدای محمد(صلی الله علیه واله وسلم) در مدت کوتاهی به تمام شبه جزیره عربستان پیچید و در سال یازدهم هجری(634 میلادی) که او چشم از جهان بست اسلام سراسر عربستان را فرا گرفته بود. پیروانش با همان برنامه و با سرعت عجیبی در تمام نقاط جهان متمدن آن روز به پیش روی خود ادامه دادند و امروز ششصد میلیون از مردم جهان در زیر این پرچم بزرگ قرار دارند.

آنچه یک مسلمان باید به آن ایمان داشته باشد؟!

نخستین موضوعی که در تعلیمات اسلام به چشم می‌خورد مسئله «توحید» و یگانگی خدا است. در حقیقت می‌توان گفت اسلام اساس تمام تعلیمات خود را براین اصل قرار داده؛ تا آنجا که انحراف از این اصل را به هیچ وجه قابل بخشش و گذشت نمی داند.(3)و لذا جمله «لااله الا الله»؛ (معبودی جز خدای یکتا نیست) نخستین و مهم‌ترین شعار مسلمانان را تشکیل می‌دهد. بلکه قرآن صریحاً می‌گوید: این جمله شعار اصلی تمام ادیان آسمانی بوده است.(4) اسلام هر گونه شرک و مظاهر بت‌پرستی را که نشانه دوران جهل و نادانی بشر، و عامل مؤثری برای پراکندگی انسان‌هاست محکوم می‌کند. اسلام این روح «وحدت و یگانگی» را از دعوت به خداشناسی و پرستش، به تمام شئون زندگی کشانیده است. تمام جامعه بشریت را از هر نژاد و از هر قبیله و از هر منطقه جغرافیایی به عنوان یک خانواده معرفی می‌کند و همه مسلمانان جهان را به عنوان «برادر» یعنی نزدیک‌ترین پیوندی که میان دو انسان ممکن است پیدا شود یاد می‌کند. بهترین دلیل، اینکه مسلمانان عموماً یکدیگر را «برادر» خطاب می‌کنند و شعار «انما المؤمنون اخوه» یعنی: «افراد با ایمان برادر یکدیگرند» از شعارهای اصلی مسلمانان است که از متن قرآن گرفته شده است. و باز با الهام از همین روح «توحید» است که قرآن مجید صریحا به مسلمانان دستور می‌دهد که میان پیامبران خدا فرق نگذارند، «و برای همه احترام قائل باشند»(5) زیرا همه دارای یک هدف بودند و هریک در زمان خود رسالتی را که به عهده داشتند به خوبی انجام دادند. ولی اسلام را کامل‌ترین و آخرین ادیان آسمانی و پیامبر اسلام را بزرگ‌ترین و آخرین سفیر الهی معرفی(6) و می‌گوید: اسلام آخرین آئین است که تمام افراد بشر موظفند از آن پیروی کنند.

اسلام «الله» خدای یگانه را چنین معرفی می‌کند

او به تمام اسرار زمین و آسمان، حوادث گذشته و آینده و اعمال و رفتار و اندیشه‌های بندگان خود واقف(7) و ذره‌ای از رموز واسرار جهان هستی در برابر علم بی پایان او مکتوم و پوشیده نیست.(8) او برهمه چیز تواناست(9) وهمه چیز در برابر قدرت بی انتهای او سهل و آسان است(10) و هرچیز اراده کند فوراً انجام می‌گیرد(11) درعین حال همه کارهای او از روی حکمت و حساب است(12) او از همه بی نیاز(13) و در عین حال نسبت به بندگان خود مهربان است(14) او دیده نمی شود(15) محل معینی در زمین و آسمان ندارد(16) بلکه درهمه‌جا حاضراست و از ما به ما نزدیک‌تر می‌باشد.(17)

او هیچ گونه شبه و مانند و فرزند و همسر ندارد و از این عوارض که مخصوص جهان ماده است به کلی پاک و منزه است(18) پیامبران خدا -حتی پیامبر اسلام و عیسی و موسی- بندگان برگزیده او هستند(19) و انسان‌هایی همچون سایر افراد بشر بودند؛ جز اینکه روح آنها بقدری بزرگ و پاک و شایسته بود که از طرف خداوند «وحی» به آنها فرستاده می‌شد و از طریق این روابط مرموز با او مربوط بوده اند(20) اسلام هدف بعثت پیغمبر اکرم و سایر پیغمبران را «تعلیم و تربیت»(21) نجات از ظلمت‌های جهل و کفر و فساد و گرایش به نور ایمان و دانش، و درستی و پاکی(22) و شستن کینه‌ها و عداوت‌ها از دل‌ها و پیوند محبت انسان‌ها با یکدیگر(23) و تعمیم اصول عدالت و داد(24) و بلاخره دمیدن روح انسانیت در افراد(25) می‌داند. اسلام هرگز، مانند مسیحیت امروز نمی گوید که «کسی برای این آمده که قربانی گناهان ما بشود و کیفر اعمال خلاف ما را ببیند و ما از مجازات نجات یابیم» بلکه هدف برانگیخته شدن پیامبران را اصول عالی فوق می‌داند.

یکی دیگر از اصول مهم عقائد اسلامی عقیده به روز جزا و جهان دیگر است که معمولا همراه با اعتقاد به «الله»؛ (خدای یکتا) ذکر می‌شود.(26) طبق این اصل تمام مردم جهان پس از مرگ و پایان زندگی در جهان دیگری به زندگی و حیات نوینی که مرحله کامل‌تری از این زندگی است باز می‌گردند و به حساب دقیق کارهای نیک و بد آن‌ها رسیدگی خواهد شد و طبق شایستگی‌هائی که در پرتو اعمال نیک خود در این جهان پیداکرده اند پاداش نیک و یا بر اثر آلودگی‌هائی که بر اثر اعمال بد پیدا کرده اند مجازات و کیفر خواهند دید(27) اسلام در سایه این اصل حس مسئولیت درونی را در همه پیروان خود بیدار ساخته است. اسلام می‌گوید هیچکس گناهکار از مادر متولد نمی شود(28) بلکه همه با فطرت پاک در این جهان قدم می‌گذارند، خدا راه سعادت را به همه نشان داده و این مردم هستند که راه خوب و یا بد را اختیار می‌کنند.(29) هرکس در گروه اعمال و کردار خودش است و سعادت هر کس به دست خود اوست(30) هیچ کس به جرم دیگری مجازات نمی شود(31) و هیچ کس جز خدا گناه کسی را نمی تواند ببخشد.(32) این بود خلاصه‌ای از عقائد یک مسلمان که مسلمانان فشرده این عقائد را در مراسمی که به نام «نماز» همه روزه به‌جا می‌آورند و یاد آور می‌شوند و یکی از نکات جالب این عقائد خالی بودن آنها از هر نوع ابهام و پیچیدگی و مطالب نامفهوم است.

اسلام و مسائل اجتماعی و اصول انسانی

در این قسمت اسلام اصول مهمی را پی ریزی کرده است؛ از جمله:

1. احیاء ارزش‌های انسانی

اسلام از محیطی طلوع کرد که شخصیت افراد در آن محیط تنها بر محور ثروت، داشتن شتران زیاد، نخلستان‌های فراوان، زر و زیور و همچنین داشتن قبیله‌ای بزرگ و غارتگر و یا شخصیت پدران و نیاکان قبیله دور میزد. تا آنجا که به پیامبر اسلام که در آغاز کودکی یتیم و تهی‌دست بود ایراد گرفتند و نبوت او را قبول نداشتند زیرا به عقیده آنان فاقد شخصیت لازم بود!(33) ولی اسلام محور شخصیت را به کلی دگرگون ساخت و ارزش وجودی انسان را در افکار و اندیشه‌های بلند، دارا بودن روح پاک و ملکات فاضله انسانی و پرهیز از گناه وآلودگی‌ها معرفی نمود.(34) و به این ترتیب خط بطلان بر افتخارات موهوم نژادی و امثال آن کشید.(35) به همین دلیل پس از ظهور اسلام ثروتمندان ستمگر و رؤسای بی‌رحم و سنگ دل قبائل که نمونه‌های بارز شخصیت آنروز محسوب می‌شدند، از صحنه اجتماع به کلی کنار زده شدند و جمعی از طبقات پائی

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747