پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب

ارائه‌ی پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب شامل 81 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت تأملي بر سياست فرهنگي آيت الله خامنه اي،به مناسبت سالگرد شهادت پيش آهنگِ غريبِ هنر انقلاب :

طرح بحث

تأکیدات مکرر آیت الله خامنه ای بر ضرورت حمایت مقامات دولتی و مسئولین فرهنگی از هنرمندانِ مسلمانِ انقلابی، از جمله در سخنانِ اول فروردین امسال، ممکن است در برخی افراد چنین ذهنیتی ایجاد کند که ایشان صرفا با فعالیت یک طیف و جریان در عالم هنر موافق بوده، خواستار حذف هرگونه تکثر و تنوع فرهنگی و طرد «دیگران» هستند. به عبارت دیگر، پرسش این است که آیا دیدگاه ایشان مبتنی بر اجرای نوع خاصی از سیاست فرهنگی (Cultural policy) است که در ادبیات مطالعات فرهنگی تحت عنوان «یکدست سازی» و «همگن سازی» (Homogenization) از آن یاد می شود؟ آیا چنین برداشتی به واقع بر شخصیت و نگرش فرهنگی آیت الله خامنه ای منطبق است؟

پرسش دوم درباره ی اهمیت مفهوم «پیش آهنگ» و نیز مصداق های آن در عرصه ی فرهنگ و هنر انقلاب است که رهبر معظم انقلاب در سخنرانی اخیر بدان اشاره کردند. شهید آوینی چگونه «پیش آهنگی» بود؟ در چه شرایطی به فعالیت فرهنگی و هنری مشغول بود؟ رابطه او با دستگاه های دولتی و نیز با ولایت و رهبری چگونه بود؟

پرسش سوم این است که با وجود بودجه های شایان توجهی که خارج از «دستگاه های دولتی» و از طریق نهادها و ارگان های مختلف مذهبی، رسانه ای و نظامی در عرصه فرهنگ هزینه می شود، چه ضرورتی دارد که رهبر انقلاب اینگونه از آبروی خود هزینه کنند و مصرانه از «دستگاه های دولتی» بخواهند که به «مجموعه های خودجوش فرهنگی» و «هنرمندان انقلابی و حزب اللهی» توجه کرده و از آنها حمایت کنند؟ از طرف دیگر، با توجه به اینکه انتقاد از کوتاهی ها و سهل انگاری ها در حوزه ی فرهنگ و «مظلومیت فرهنگ»، وجه مشترک انتقادات رهبر انقلاب از چهار دولت دوران رهبری ایشان – با وجود تفاوت های سیاسی آنها – بوده است، چرا ایشان هنوز از «دولت» به مثابه ی یک «نهاد» قطع امید نکرده و از آن متوقع هستند؟

شاید پاسخ جامع و کامل به همه ی این پرسش ها در حدود این مقاله نگنجد. اما با توجه به اهمیت آنها تلاش خواهد شد تا به قدر ممکن به آنها پرداخته و پاسخ هایی ارائه شود.

آیت الله خامنه ای و مسئله ی فرهنگ

دغدغه ها و نگرانی های حضرت آیت الله خامنه ای نسبت به عرصه ی فرهنگ و هنر، نه امر جدید و تازه ای است و نه امری عارضی، مناسبتی و نمایشی. این موضوع در کلام خود ایشان نیز به روشن ترین وجه بیان شده است:

«در عرصه ی فرهنگ، بنده به معنای واقعی کلمه، احساس نگرانی می کنم و حقیقتاً دغدغه دارم. این دغدغه از آن دغدغه هایی است که آدمی به خاطر آن، گاهی ممکن است نصفِ شب هم از خواب بیدار شود و به درگاه پروردگار تضرّع کند. من چنین دغدغه ای دارم»[1]

در میان شخصیت های برجسته ی مذهبی و سیاسی و رهبران انقلاب، کمتر کسی را می شناسیم که فرهنگ و هنر برای آنها «دغدغه» و «مسئله» جدی بوده باشد. البته در دهه های اخیر عکس یادگاری گرفتن با هنرمندان، حضور نمایشی در مجامع هنری، و استفاده ی ابزاری از هنرمندان در تبلیغات انتخاباتی، میان اهل سیاست رایج شده است. اما کمتر کسی در میان سیاستمداران برجسته ی فعلی یافت می شود که همچون حضرت آیت الله خامنه ای سال ها قبل از آن که در جایگاه مناصب دولتی و حکومتی قرار گیرد و با چهره های برجسته ی شعر و ادب ایران مراوده داشته و با روشنفکران و نویسندگان شاخص کشور در ارتباط بوده باشد؛ حتی شعرا و نویسندگانی که چندان وجهه مذهبی نداشتند. خود ایشان در این خصوص گفته اند:

«بنده با هنرمندها از شکل های مختلف – بیشتر هنرمندهای عرصه ی شعر و ادبیات و قصه و این حرف ها – از دوران جوانی تا حالا زیاد سر و کار داشتم و لطافت و ظرافت روح این ها را می دانم»[2]

این تشخص و ظرفیت فرهنگی، طبعاً آن زمان در میان علما و فضلایی که ملبس به لباس روحانیت بودند، بسیار نادر و کمیاب بود. و حتی امروزه هم هنوز چنین است. آشنایی و تسلط بر ادبیات کهن ایران، شاید در میان حوزویان چندان امر بی سابقه ای نباشد، اما حتی امروز هم در بین علما و فضلا به ندرت می توان کسانی را یافت که بر شعر و ادبیات معاصر ایران و جهان نیز تسلط داشته باشد و از «تولستوی» ها و «شولخوف» و «هوگو» گرفته تا «بولگاکف» و «استاندال» و «امبرتو اکو» رمان و داستان خوانده باشد. ایشان حتی در دوره ی رهبری نیز از پیگیری آثار و نوشته های نویسندگان و روشنفکران داخلی موسوم به «دگراندیش» غافل نبودند:

«من یک آدم بسته ی بی اعتنای به خواست ها و هدف های – به اصطلاح امروز – دگراندیشان یا دگراندیشانه نیستم. نه، اسلام این مقدار سعه ی صدر دارد که همه ی حرفها را گوش کند»[3]

طبعاً با توجه به بافت های ریشه دار و نیرومند مذهبی و سنتی جامعه ی ما، قرار گرفتن چنین شخصیتی بر مسند عالی ترین مقام مذهبی و سیاسی کشور، یک فرصتِ تاریخیِ استثنایی برای رشد و شکوفایی فرهنگی ایجاد می کرد. و حقیقت این است که علی رغم همه ی نواقص و مشکلات و آسیب ها، نیم نگاهی به تحولات عرصه ی فرهنگ و هنر ایران طی سه دهه گذشته، شواهد گوناگونی از تحقق این رشد و شکوفایی در زمینه های مختلف را آشکار می کند. این سخن البته نه به معنی رضایت از وضع موجود است و نه مدعی تحقق همه ی اهداف و آرمان ها. در این زمینه پیش از هرکسی و بیش از هرکسی شخص رهبر انقلاب، منتقد و مطالبه گر بوده و هستند. شاید اگر نگاه ایشان نیز، مانند برخی مسئولان صرفاً کمّی و آماری بود، دستور می دادند گزارشی تهیه شود که مثلا در دوران رهبری ایشان چقدر تعداد کتاب ها و نشریات و فیلم ها و تئاتر ها و گالری ها و کنسرت ها و جشنواره ها و شبکه های رادیویی و تلویزیونی و کتابخانه ها و مدارس و دانشگاه ها و پژوهشگاه ها افزایش یافته است. و البته ناگفته نماند که تحقّق همین رشد و شکوفایی کمّی و تکثّر و تنوع فرهنگی در ذیل یک حکومت دینی و تحت زعامت یک فقیه یا عالم دینی، به تنهایی و به خودی خود، هم در تاریخ دین و هم در تاریخ هنر یک حادثه و پدیده است و در جای خود قابل مطالعه و تحلیل. آن بی آبرویی و روسیاهی که کلیسای کاتولیک با خفقان و انگیزاسیون و داغ و درفش خود طی دوره ی حاکمیت چندصدساله در اروپا برای مفهوم «حکومت دینی» به جا گذاشته بود، کار «جمهوری اسلامی» را در پایان قرن بیستم بسیار دشوار کرده و حتی ناممکن جلوه می نمود. اما آن «قرون تاریک» کجا و این تجربه ی درخشان و الهام بخش در جهان اسلام و تأثیرگذار در جهان کجا که تازه هنوز سه، چهار دهه هم بیشتر عمر ندارد.

اما صرف نظر از نقش بی بدیل نهاد ولایت فقیه در تأمین امنیت کلی کشور، و نیز تأمین امنیت فعالیت های فرهنگی و اجتماعی و مهار نیروها و جریان های «خودسر»، مروری بر بیانات ایشان در دیدارهای مکرر با اهالی فرهنگ و هنر و مدیران فرهنگی، آشکار کننده ی شواهدی از نقش فعال ایشان در گشایش فضای فرهنگی پس از جنگ و نیز توصیه به استفاده از هنرمندان از طیف های مختلف و آثار آنها است حتی برخی هنرمندان چپ گرا و مارکسیست که در دهه ی شصت به دلایلی زندانی بوده اند. به عنوان مثال ایشان در سال در دیدار اعضای گروه ادب و هنر رادیو می فرمایند:

«در خصوص معرفی مترجمان و کارهای آنها هم می توانید فعال باشید. ما ترجمه های خوب و مترجمان خیلی خوبی داریم؛ اینها چهره های معروفی هستند؛ هیچ اشکالی ندارد که کارهاشان معرفی بشود. مثلاً به آذین و محمّد قاضی مترجمان خوبی هستند؛ چه عیبی دارد که ما ترجمه های اینها را معرفی کنیم؟ مشکلی در کار به آذین وجود ندارد؛ او از خیلی از نویسندگان و مترجمانی که الان هستند، بهتر است. به آذین مترجمی بسیار قوی است؛ به نظر من او از قاضی هم چیره دست تر است. شعرایی از این قبیل هم هستند؛ مثلاً در شعر، عِدل به آذین، ابتهاج است. ابتهاج شاعر خوبی است؛ شعر خوبی از او بخوانید؛ مانعی ندارد… شما باید آدم هایی داشته باشید که بنشینند مثلاً کار جمالزاده، هدایت، چوبک و.. . را واقعاً نقد کنند و نقاط قوّت و ضعفش را بگویند»[4]

در همان سال و طی دیداری با مجمع هنرمندان و نویسندگان مسلمان – که از قضا در آن روزگار از حسین شریعتمداری و مهدی نصیری تا شهید آوینی و سیدمهدی شجاعی در آن عضو بوده اند – می فرمایند:

«رد کردن مطلق آن قدیمی ها (در عرصه هنر)، هیچ مصلحت نیست؛ برای خاطر این که اگر رد کردیم، دو اشکال بزرگ به وجود می آید: اولاً آنها سرمایه هایی دارند که متعلق به ماست و ما از آن سرمایه ها محروم می مانیم.. . اشکال دوم این است که بالاخره عده یی می روند از این ها استفاده می کنند. این صحنه ی عظیم جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی است؛ فقط هم شما نیستید. کسانی پیدا می شوند، می روند به اینها ارزش می دهند، اینها را ترجیح می دهند، دودستگی به وجود می آورند، زیر چتر اختلافات خطی قایمشان می کنند.. . باید هنرپیشه ها و هنرمندان خوب را به کار گرفت»[5]

حتی آنگاه که ایشان توصیه ی مشخصی در جهت آفرینش گونه ی خاصی از آثار هنری – از جمله آثار دینی و انقلابی – دارند، بلافاصله یادآور می شوند که این توصیه ها به معنی «الزام» و «اجبار» نیست:

«البته هیچ الزام و اجباری وجود ندارد که این گونه عمل بشود یا نشود. کسانی که با نظرات من در این زمینه ها آشنا هستند، می دانند که بنده معتقد نیستم که هنر با بخشنامه و دستور و فرمان و حکم و این طور چیزها درست می شود. این از آن چیزهایی است که با حکم درست نمی شود؛ باید انگیزه وجود داشته باشد»[6]

و به راستی آیا اگر رهبری دنبال یکدست سازی و همگن سازی فضای فرهنگی بوده و خواهان فعالیت تنها یک طیف و جریان هنری در کشور باشد، در دیدار با جمع گسترده ای از سینماگران کشورش – که از محمدرضا اصلانی و کیانوش عیاری و تهمینه میلانی در آن هست تا مجید مجیدی و ابراهیم حاتمی کیا و کمال تبریزی – چنین سخن می گوید:

«خواستم به سینماگران کشور احترام کنم؛ در واقع به سینمای کشور. من این نشست و انعکاس بیرونی این را به معنای تکریم هنر سینما و هنرمندان سینما تلقی کرده ام و دوست دارم این احساس در کشور گسترش پیدا کند و اهمیت سینما برای همه آشکار شود. هر کسی داعیه ای دارد، جهت گیری ای دارد و توقعی دارد؛ اما بالأخره همه بر این معنا اتفاق نظر داشته باشند که این هنرِ بسیار پیچیده و برجسته ی سینما، برای کشور یک ضرورت و یک نیاز است»[7]

میدان نابرابر فرهنگ و اهمیّت «سیاست فرهنگی»

با توجه به این مشی و بینش و تشخص فرهنگی، مشخص می گردد که توصیه ها و تأکیدهایی از قبیل آنچه در سخنرانی روز اول فروردین سال جاری توسط رهبر انقلاب مطرح شد، نه به منظور حذف و طرد دیگران، بلکه به قصد تبیین خط مشی های اساسی و یادآوری سیاست گذاری های کلان و نیز تذکر اولویت هایی است که گاه مدیران و مسئولان فرهنگی به دلیل استغراق در امور جاری روزمره از آن غافل می شوند. در واقع این توصیه ها و تأکیدات بیش از آنکه ماهیت سلبی داشته باشد، ماهیت ایجابی دارد. طبعا برای هر کشوری که در عرصه ی فرهنگ بودجه هایی هرینه می کند، مسئله «سیاست فرهنگی» اهمیت می یابد و لازم است اولویت ها و جهت گیری ها در صرف این هزینه ها مشخص شود. نابرابری های تاریخی و ساختاری در «میدان فرهنگ» یکی از شاخصه های اولویت سنجی در سیاست گذاری فرهنگی است. به عنوان مثال، کشوری که سال ها شاهد مناسبات تبعیض نژادی بوده و اکنون نیز با گرایش های نژادپرستانه مواجه است، طبعا تلاش می کند برای اصلاح نگرش های شهروندان و ایجاد زمینه ی همزیستی مسالمت آمیز میان نژادهای مختلف، از برنامه ها و آثاری که در راستای این سیاست ها هستند، حمایت بیشتری به عمل آورد.

در میان رویدادها و تحولات تاریخ معاصر جهان، بدون تردید انقلاب اسلامی ایران و هشت سال دفاع مقدس از بزرگ ترین جلوه­ های ایستادگی و پیروزی ملت ها در برابر قدرت های جهانی به شمار می­ آیند. اما این انقلاب و دفاع، تنها مقاومت در برابر امپریالیسم و استعمار کهنه و نو، و یا مقاومت در برابر نظام سرمایه­ سالاری غرب و نظام کمونیستی شرق نبود. آنچه این انقلاب و دفاع را از دیگر نهضت­ ها و جنبش­ ها متمایز می­ کرد، تفاوت گفتمان حاکم بر آن، با گفتمان مسلط سکولار و تفکرات عصر روشنگری اروپا بود که دین را از متن جامعه حذف کرده و به کلی به حاشیه­ ها رانده بود. حکومت پهلوی طی پنجاه سال حاکمیت خود، چه با استفاده از چماق و چکمه رضاخانی و چه با مدرنیسم شهبانویی، به سرکوب سیستماتیک گفتمان دینی و اسلامی پرداخت. در مدرنیسم فرهنگی نظام پهلوی، هیچ جایی برای هنرمندان اسلام­ گرا نبود. همان­گونه که در نظام آپارتاید آفریقای جنوبی، هیچ ج

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747