پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان

ارائه‌ی پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان شامل 61 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت روش شناسي براي پژوهش درباره رمان :

پژوهش و تحقیق درباره رمان، به عنوان یک نوع ادبی، دشواریهای خاص خود را دارد و این به علت سرشت ویژه خود موضوع است. زیرا رمان تنها نوع ادبی همچنان در حال تغییر و تحول است و هنوز به رشد و تکامل نهایی خود نرسیده است. جبر و فشارهایی که آن را به عنوان یک نوع ادبی تعریف می کنند درست پیش چشم ما قرار دارند. تولد و تحول رمان به عنوان یک نوع اَدبی در پرتو دوره تاریخی در جریان رخ می دهد. اسکلت ژانری رمان هنوز سست است و نمی توان تمام احتمالات شکل پذیری آن را پیش بینی کرد. ما انواع ادبی دیگری را به عنوانِ نوع ادبی در وجه تکمیل شده خود می شناسیم؛ یعنی به عنوان شکلهای سابق الوجود و کم و بیش تثبیت شده که در آثار هنری جاری هستند. روند (مراحل) آغازین شکل گیری آنها دریافته ها و اطلاعاتِ مدارک تاریخی، وجود ندارد. ما حماسه را به عنوان یک نوع ادبی که تحول خود را تام و تمام کرده و منسوخ شده، تلقی می کنیم. چنین ملاحظات و قید و شرطهای مسلمی را در مورد دیگر انواع اصلی ادبی، حتی تراژدی نیزبه کار می بریم.
حیات و زندگانی این انواع ادبی در طول تاریخ، به گونه ای که ما می شناسیم، تام و تمام شده و اسکلت سخت شده آنها دیگر قابلیت هیچ انعطافی را ندارد. هر یک از آنها قانون و آیین خاص خود را کامل کرده و در ادبیات به عنوان یک نیروی تاریخی منسوخ شده، عمل می کنند.
تمام این انواع ادبی، با هر گونه ویژگی ای که برایشان تعیین شده، کهنه تر و قدیمی تر از زبانِ نوشتاری و کتابت هستند و برای زمان حاضر مشخصه ی شفاهی و شنیداری خود را حفظ کرده اند.
در میان همه این انواع ادبی اصلی، فقط رمان در مقایسه با زبان نوشتاری و کتابت، بسیار جوان است؛ فقط رمان است که پذیرای اشکال جدید درک و فهم بی صدا (ساکت) یعنی خواندن است (خواندن در مقابل شنیدن شفاهی). اما اهمیت نقادی آن در این حقیقت است که رمان، همچون انواع ادبی دیگر، قانون و آیین خاصِ خویش ندارد؛ فقط نمونه هایی فردی از رمان به لحاظ تاریخی مقالند و نه قانون و آیین ژانری آنچنانی (مانند انواع ادبی دیگر). تحقیق و پژوهش بر روی انواع ادبی دیگر همانند تحقیق بر روی زبانهای مرده است. از سوی دیگر تحقیق درباره رمان، هم تراز، پژوهش بر روی زبانهایی است که نه تنها زنده، بلکه جوانند. این امر دشواری ذاتی فراوانی را در شکل گیری تئوری رمان، تبیین می کند.
زیرا موضوع مورد بررسی، در کنه تئوری مزبور با موضوع دیگر انواع ادبی کاملاً متفاوت است.
رمان در میان انواع ادبی دیگر، صرفا یک نوع ادبی نیست. در میان انواع ادبی دیگر که از مدتها پیش به نفطه تکامل خود رسیده و پاره ای از آنها مرده اند، رمان تنها نوع ادبی در حالِ تحول و نیز تنها نوع ادبی است که در زمینه تاریخی دنیای جدید، متولد شده و رشد کرده و بنابراین با این زمینه هم سنخ و مثل آن است، در جایی که دیگر انواع ادبی اصلی به صورت اشکال از قبل تثبیت شده و شکل گرفته و یک مرده ریگ وارد این زمینه تاریخی شده اند و فقط اکنون است که خود را برخی بهتر، برخی بدتر با وضعیت حیات جدید خویش وقف می دهند. (این تطبیق جدید انواع ادبی منسوخ به صورت رمانی که مخلوقِ تکه های جدا افتاده است. نمود پیدا می کند. رمان با انواع ادبی دیگر، جلو نمی رود و با آنها توافق ندارد و در ادبیات به نفوذ و رهبری خاص خود متکی است و در جایی که موفق می شود، دیگر انواع ادبی کهنه و قدیمی، رو به افول می روند.
تعامل دو جانبه (متقابل) انواع ادبی در یک دوره ادبی یکپارچه منفرد، موضوعی حائز اهمیت و دارای منافع بسیار است. در زمینه های خاصی دوره کلاسیک یونان، دوره طلایی ادبیات رومی و دوره نئوکلاسیک همه انواع در ادبیات والا (یعنی ادبیات حاکم بر گروههای اجتماعی) به طور همگن یکدیگر را به سوی گستره معنی داری می راندند. کل ادبیات به عنوان کلیت (تمامیت) انواع ادبی، تلقی می شد و یک سازه واحد و یکپارچه از نظمی برترین بود. اما این مختصه رُمان است که هرگز در این تمامیت داخل نشد و در هیچ همسازی و هم خوانی با انواع ادبی دیگر، دخیل نشد. در این زمینه ها، رمان، حیاتی غیرعرفی و غیررسمی، خارج از ادبیاتِ والا دارد. فقط انواع ادبی کامل شده با شکل بندی کامل و منحنیهای ژانری دقیقا مشخص شده، می توانند دقیقا وارد (حیطه) چنین ادبیاتی شوند، ادبیاتی که به مثابه یک کلیت سازمند است که به لحاظ مراتب و مدارج شکل گرفته.
هر یک از انواع ادبی (در این کلیّت) می توانند به طور متقابل حدود دیگری را مشخص کرده و یکدیگر را تکمیل نمایند و در همام حال، سرشت زائری خود را حفظ کنند.
هر یک «یک واحد» است و همه واحدها به سبب ویژگیهای خاص زیرساختی که همه مشترکا دارند به هم پیوسته اند.
در سازه بزرگ بوطیقای گذشته آنچه مربوط به ارسطو، هوراس، بویلیو است حس عمیقی از تمامیت (کلیت) ادبیات و تعامل هماهنگ همه انواع ادبی گنجانده در این تمامیت، رخنه کرده است، چنان که گویی آنها (ارسطو …) جز به جز به معنای واقعی کلمه، این هماهنگیِ انواع ادبی را می شنوند، و استحکام و نقطه قوت چنین بوطیقاتی، تمامیت و جامعیت غیر قابل تقلیدی است که متضمن همه چیز است. و در نتیجه، همه آنها، رمان را نادیده گرفتند. به لحاظ علمی، بوطیقای قرن نوزده فاقد این انسجام است. آنها التقاطی و توصیفی هستند و هدفشان یک جامعیت سازنده و زنده نیست بلکه یک شمول دایره المعارف گونه انتزاعی است. آنها به امکان واقعی انواع ادبی خاص در کلیّت زنده ادبیات مورد نظر که با هم، همزیستی داشتند نمی پرداختند (نپرداخته اند)، بلکه به همزیستی انواع ادبی در یک جُنگ (گلچین) خود را مشغول کردند. البته این بوطیقا(مانند بوطیقای قدیمی)، دیگر نمی توانست رمان را نادیده بگیرد، آنها براحتی آن را به انواع ادبی از قبل موجود افزودند (گرم در حدّ احترام). و اینچنین رمان صرفا به عنوان یک نوع ادبی در میان انواع ادبی دیگر، در ادبیاتی که به عنوان یک تمامیّت زنده تلقی می شد، وارد فهرست گردید.
(از سوی دیگر به روش کاملاً متفاوت دیگری نیز می بایستی به حساب آورده شود.)
پیش از این گفتیم که رمان با انواع دیگر ادبی، توافق ندارد. (در مورد رمان) نمی توان از هماهنگی ایجاد شده از حدود دو جانبه و تکمیل کنندگی سخن به میان آورد. رمان انواع ادبی دیگر را دست انداخته است (دقیقا نقش آنها را به عنوان انواع ادبی) و شکل و زبانِ قراردادی آنها را برملا و آشکار می کند. تعدادی از انواع ادبی را حذف و تعدادی دیگر را در ساختار ویژه خود داخل می کند، آنها را دوباره شکل می دهد و نمایان تر می سازد. مورخان ادبی گاه در این باب صرفا تمایل دارند جدالِ گرایشات ادبی و مکتبی را در نظر بگیرند. البته چنین جدالهایی وجود دارند اما آنها پدیده هایی حاشیه ای به لحاظ تاریخی کم اهمیت هستند. در پس آنها می باید نسبت به جدال تاریخی بسیار حقیقی تر و عمیق تر انواع ادبی و بنیاد نهادن و رشد اسکلت ژانری ادبیات، توجه و حساسیت نشان داد.
یکی از دوره های دارای اهمیت خاص، وقتی است که رمان، نوع ادبی غالب گردد. آنگاه کل ادبیات درگیر روندِ (فرا شد) «گردیدن» و «شدن» و نوع خاصی از نقادی ژانری می شود.
این امر چندین بار در دوره هلنی، دوباره، در اواخر قرون وسطی و رسانس رخ داده، اما با قوت خاص و به وضوح، در نیمه دوم قرن هجدهم آغاز گردید.
در دوره ای که رمان مقدم بر هر چیز است، تقریبا بقیه السیف تمام انواع ادبی، به میزان بیشتر یا کمتر، بدیع و نو می شوند. درام (به عنوان مثال ایبسن، هوپتمان، کل درام ناتورالیستی)، شعر حماسی (مثلاً شعر هارولد کودک، و مخصوصا در «دون ژوان» اثر بایرون) حتی شعر(نمونه برجسته آن اشعار غنایی هاینه). آن انواع ادبی که سرسختانه سرشت رسمی و مرسوم خود را حفظ می کردند، صناعت زده می شدند. به طور کلی هر گونه طرفداری مقرراتی و جدی نسبت به یک نوع ادبی، تصنعی، درک و فهم می شد و بر غم گرایش هنری نویسنده، تصنع، در حد ادا درآوردن (انواع دیگر ادبی) پذیرفته شد.
با غالب شدن رمان به عنوان یک نوع ادبی، زبانهای قراردادی انواع ادبی شدیدا رسمی، به روشهای جدید نمود پیدا می کرد، روشهایی کاملاً متفاوت از دوره ای که رمان هنوز به ادبیاتِ والا ملحق نشده بود.
تصنعات تقلیدیِ انواع ادبیِ رسمی شده و سبکها، جایگاهی اساسی در رمان اشغال کرد. در دوره غلبه خلق رمان و حتی بسیار جلوتر، در دوره های زمینه سازی که مقدم بر این دوره بودند ادبیات مملو از تقلید و کپی کردن تمام انواع ادبی والا بود، (تقلیدهایی دقیقا از انواع ادبی و نه نویسنده یا مکتب فردی). تقلیدهایی که پیش درآمد و قرین (ملازم) رمان هستند، به طریقه خاص خودشان، تحقیقاتی درباره رمان هستند. اما این ویژگی خاص رمان است که به هیچ یک از این مظاهر یا تجلیات فردی گوناگون خود، اجازه تثبیت و استحکام نداد. در طول تاریخ خود، تقلید و کپی کردنهای مداومی از رمانهای غالب یا پر رونق و باب روز هست که کوشیده اند مدلهایی از انواع ادبی باشند. این قابلیت رمان برای نقد خودش، ویژگی برجسته و ممتاز این نوع ادبی همیشه در حال تحول است.
ویژگیهای پنهان و خاموش نو شدن انواع ادبی دیگر که ما پیش از این گفتیم، چیست؟ (این که) آنها آزادتر و انعطاف پذیرتر می شوند. زبانشان با درهم آمیختن با لایه های ناهمگن و فرا ادبی زبان ادبی مناسب رمان، مکالمه ای می گردد و پر از خنده، کنایه طنز و عناصر خود تقلیدی می شوند؛ و مهمترین چیز این که، در نهایت رمان به درون این انواع ادبی یک نوع عدم قطعیت، پایان بندی باز خاص معناشناختی، تماسی زنده با واقعیت ب

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747