پاورپوینت توکل (1)

ارائه‌ی پاورپوینت توکل (1) – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت توکل (1) شامل 62 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت توکل (1):

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت توکل (1) به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت توکل (1) به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت توکل (1) با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت توکل (1) با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت توکل (1) با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت توکل (1) را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت توکل (1) :

توکل که یکی از مراحل سیر سالکان الی الله است، همان، «گزینش و پذیرش وکیل» است و «وکیل» کسی است که از سوی موکل خود، تدبیر و سرپرستی کاری را بر عهده می گیرد. هر کس در کاری که «خبره» آن نیست یا توان آن را ندارد، وکیل می گیرد و چون انسان، بدون علم و قدرتی که خدای سبحان به او عطا می کند، در کارهای خود نه خبره است و نه قدرت انجام آن را دارد، پس باید بر مبدئی که خبیر و قدیر است تکیه و اعتماد کند. پس، توکل آن است که انسان در همه کارها خود را جاهل و عاجز بداند و کار خود را به خدای علیم قدیر واگذار کند.

ما برای انجام کارها و دستیابی به اهداف خود همواره از اسباب و وسایلی استفاده می کنیم و برای رسیدن به مرحله توکل باید نه تنها همه آن اسباب و وسایل را از خدا و خدا را «مسبب الاسباب» بدانیم، بلکه باید نه خود مدعی استقلال در برابر خدا باشیم و نه برای اسباب و ابزار فعل، استقلال در سببیت قائل باشیم؛ البته توکل آن نیست که انسان کار را به خود یا سایر اسباب و علل نسبت ندهد، بلکه باید خدای سبحان را سبب اصیل و سبب ساز هر کاری بداند و همه ماسوا را شئون و مظاهر فاعلیت خدا بداند؛ زیرا هیچ سببی در تأثیر و سببیت خود مستقل نیست و تنها به میزانی که خدای سبحان به آن سببیت بخشیده، قدرت تأثیر دارد .

خدای سبحان بهترین وکیل انسانی است که از خود هیچ علم و قدرتی ندارد؛ زیرا او تنها وکیلی است که هر چه را اداره کند خبیرانه و قدیرانه می تواند به انجام رساند:

«کذلک الله یفعل ما یشاء» ⁽²⁾

«ولکن الله یفعل ما یرید» ⁽³⁾

«و من یتوکل علی الله فهو حسبه إن الله بالغ أمره قد جعل الله لکل شی ء قدرا» ⁽⁴⁾

و هر حکمی بخواهد می کند:

«ان الله یحکم ما یرید» ⁽⁵⁾.

پس او سبب غیر مغلوب و شکست ناپذیر است و هیچ مانعی نمی تواند جلو نفوذ اراده او را بگیرد و او را از رسیدن به مرادش بازدارد و یا به گونه ای بین او و هدف فعل او حایل شود:

«و الله یحکم لا معقب لحکمه» ⁽⁶⁾

و چون همه علل و اسباب به او منتهی می شود او برای هر متوکلی «کافی» است:

«فأعرض عنهم و توکل علی الله و کفی بالله وکیلا» ⁽⁷⁾.

اوست که انسان را هدایت می کند، هرگز به او خیانت نمی کند و جز خیر و نیکی برایش نمی خواهد، پس تنها بر او باید اعتماد و توکل کرد:

«و ما لنا ألا نتوکل علی الله و قد هدانا سبلنا… و علی الله فلیتوکل المتوکلون» ⁽⁸⁾.

قرآن کریم می گوید هر مؤمنی که چهره جانش را به سوی خدا متوجه کند و بر او اعتماد کند به دستاویزی ناگسستنی تمسک جسته است:

«فمن یکفر بالطاغوت و یؤمن بالله فقد استمسک بالعروه الوثقی لا انفصام لها» ⁽⁹⁾

اما کسی که بر غیر خدا تکیه کند به تار عنکبوت چنگ زده است:

«مثل الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و إن أوهن البیوت لبیت العنکبوت لو کانوا یعلمون» ⁽¹⁰⁾.

متوکل راستین کسی است که اراده خدا را بر اراده خویش ترجیح دهد و کار خداپسند را بر کار هوس پسند برگزیند؛ یعنی، به دین و احکام الهی عمل کند.

مرز توکل و توسل به اسباب

برخی می پندارند که مرز «توکل» از مرز «تسبب» (استفاده از اسباب) جداست؛ بدین معنا که هرگاه ابزارها، اسباب و عوامل کار فراهم است نیازی به توکل نیست و تنها در جایی که اسباب و عوامل کار فراهم نیست انسان باید بر خدا اعتماد و توکل کند؛ جداسازی مرز توکل و تسبب پیامش آن است که تا آن جا که اسباب دستیابی به هدف فراهم است نیاز به توکل نیست و آن جا که توکل می کند نیازی به استفاده از اسباب ندارد و باید اسباب را رها کند؛ مثلا در جهاد، بخشی از کار را با توسل به اسباب و

«أعدوا لهم ما استطعتم من قوه» ⁽¹¹⁾

و بدون توکل انجام دهد و بخش دیگر را با

«علی الله فتوکلوا» ⁽¹²⁾

و بدون تمسک به اسباب انجام دهد؛ یعنی هنگامی که به مرز توکل رسید اسباب و ابزار فعل را رها کند.

در باره دعا و توسل نیز چنین پنداری مطرح است که مرز دعا و توسل از آن جاآغاز می شود که از اسباب و عوامل عادی و مادی کاری بر نیاید. در حالی که هر دو پندار باطل، و این مرزبندیها نارواست؛ چنین نیست که انسان بخشی ازکار را با اسباب عادی بدون توکل انجام دهد و بخش دیگر را با توکل، توسل ودعا، بلکه اینها در همه بخشهای فعل آدمی حضور و ظهور دارد و حتی درجایی که انسان با وسایل و اسباب کار می کند، باید بر خدا توکل کند وهمان گونه که گلاب در برگ گل مفروش است توکل، توسل و دعا در همه جای فعل و همه کارهای ما جریان داشته باشد. ما حتی در تهیه کردن ابزار و اسباب فعل و همچنین در استفاده از ابزارها باید اهل دعا و توکل باشیم؛ زیرا از یک سو اسباب موجود فعل را خدای «سبب ساز» فراهم آورده است و از سوی دیگرممکن است بر اثر علل خاصی همان خدای سبب ساز که «سبب سوز» نیزهست، ابزار موجود فعل را از دست ما بگیرد و میان ما و هدفمان حایلی ایجادکند.

حاصل این که، توکل همانند دعا و توسل مربوط به خارج از محدوده علل و اسباب ظاهری و مادی نیست و متوکل باید در همه شئون هستی و در همه کارهایش و از جمله، در تحصیل اسباب از خدا بخواهد و بر او اعتماد کند و کار خود را به او واگذار کند.

در احادیث آمده است:

«و اعقل راحلتک و توکل» ⁽¹³⁾

هم زانوی شترت را محکم ببند و هم بر خدا توکل کن و این بدان معنا نیست که عقال کردن شتر برای حفظ آن، کار بنده خداست و حفظ شتر در غیاب او، کار خدا؛ زیرا این همان مرزبندی و محدود ساختن توکل است، بلکه بدین معناست که «اعقل متوکلا» ؛ یعنی حتی عقال کردن و بستن زانوی شتر نیز باید با توکل همراه باشد، چنانکه گفته اند: «با توکل زانوی اشتر ببند» .

آثار توکل

قرآن کریم برای توکل انسان مؤمن بر خدا، آثار فراوانی بر می شمارد؛ از جمله این که متوکل محبوب خداست:

«إن الله یحب المتوکلین» ⁽¹⁴⁾

و چون ذات اقدس خداوند محب و محبوب خود را رها نمی کند و آثار هر محبوب به دست محب او ظهور می کند خداوند امور متوکلان را کفایت می کند:

«و من یتوکل علی الله فهو حسبه» ⁽¹⁵⁾

«و کفی بالله وکیلا» ⁽¹⁶⁾

و چون او وکیلی نفوذناپذیر و سنجیده کار است:

«و من یتوکل علی الله فإن الله عزیز حکیم» ⁽¹⁷⁾

پس بهترین وکیل است:

«حسبنا الله و نعم الوکیل» ⁽¹⁸⁾.

در باره جنگ احد نیز می فرماید: با این که رزمندگان مسلمان مجروح بودند، عده و عده آنان نیز کم بود، گروهی فرار کرده و گروهی نیز کشته شده بودند؛ اما چون بر خدا توکل کردند بر اثر امداد غیبی زمینه ای فراهم شد تا آسیب نبینند و با خوشنامی و سرفرازی برگردند و کفار را نیز بترسانند:

«الذین قال لهم الناس إن الناس قد جمعوا لکم فاخشوهم فزادهم إیمانا و قالوا حسبنا الله و نعم الوکیل فانقلبوا بنعمه من الله و فضل لم یمسسهم سوء و اتبعوا رضوان الله و الله ذو فضل عظیم» ⁽¹⁹⁾.

توکل بر خدا باعث می شود که همه ابزارها از کارآیی لازم برخوردار شود و کمبودها نیز به خوبی ترمیم و جبران شود.

اعتماد به نفس یا توکل بر خدا؟

یکی از افکاری که از مغرب زمین به حریم اندیشه ناب توحیدی مسلمانان و موحدان نفوذ کرده، این است که اعتماد به نفس از فضایل است و باید دیگران را به آن ترغیب کرد؛ در حالی که اسلام هرگز اعتماد به نفس را تأیید نکرده است؛ زیرا انسانی که مالک هیچ شأنی از شئون خود نیست:

«لا یملک لنفسه نفعا و لا ضرا و لا موتا و لا حیاه و لا نشورا» ⁽²⁰⁾

چگونه می تواند بر خود تکیه کند؟

آنچه از نظر اسلام فضیلت به شمار می رود و دین به آن بها می دهد اعتماد و توکل بر خداست، چنانکه حضرت امام جواد (علیه السلام) فرمودند:

«الثقه بالله تعالی ثمن لکل غال و سلم إلی کل عال» ⁽²¹⁾

اعتماد به خدا بهای هر کالای گرانبها و نردبان صعود به هر درجه بلندی است. تکیه گاه مؤمن، قدرت بی کران و مستقل خدای سبحان است، نه قدرت خودش و نه قدرت دیگران.

اما اعتماد به نفس یا اعتماد به دیگران از نظر اسلام رذیلت است؛ زیرا معنای اعتماد به نفس آن است که انسان به حول و قوه خود اعتماد کند، در حالی که خدای سبحان در معرفی مؤمنان می فرماید: آنان در برابر تهاجم بیگانگان می گفتند:

«حسبنا الله و نعم الوکیل» ⁽²²⁾.

آنان نمی گفتند قدرت نظامی و توان رزمی ما کافی است.

انسانی که در برابر خدا عاجز است و مالک چیزی نیست، باید بر خدا توکل کند نه بر نفس خود. امام سجاد (علیه السلام) در ابتدای دعای ابوحمزه به خدای سبحان عرض می کند:

«من أین لی الخیر یا رب و لا یوجد إلا من عندک و من أین لی النجاه و لا تستطاع إلا بک . لا الذی أحسن استغنی عن عونک و رحمتک و لا الذی أساء و اجترء علیک و لم یرضک خرج عن قدرتک… و لولا أنت لم أدر ما انت» ⁽²³⁾

از کجا خیری توانم یافت؟ در صورتی که خیر جز نزد تو نیست و از کجا راه نجاتی خواهم جست و حال آن که جز به لطف تو نجات میسر نیست… نه نیکوکاران از یاری و لطف و رحمتت بی نیازند و نه تبهکاران بی باک، از سلطه و قدرت تو بیرونند… اگر بر اثر هدایت تو نبود، نمی دانستم تو کیستی.

اشتباه در تطبیق

گاهی امر بر انسان مشتبه می شود و «کل بر مردم بودن» را «توکل» می پندارد. در حالی که بر اساس روایات، بدترین مردم کسی است که سربار دیگران باشد:

«ملعون من ألقی کله علی الناس» ⁽²⁴⁾

و از این رو برخی از علمای دین کل بر مردم بودن را حرام دانسته اند.

انسان نباید در مسافرت و حالات دیگر مزاحم و سربار دیگران باشد و با همراه نداشتن زاد و توشه، به عنوان توکل خود را بفریبد، چنانکه گفته اند: برخی در سفر حج بدون زاد و توشه حرکت می کردند و بر این عقیده بودند که انسان متوکل بر خدا نیازی به زاد و توشه ندارد .

البته آنچه گفته شد، در باره متوسطان از مؤمنان است و گرنه حسا

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747