ارائه‌ی پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) شامل 120 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن):

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت دعا براي ديگران (قرآن) :

حکم دعا (قرآن)

یکی از وسائل ارتباط بندگان با خدا مساله دعا و نیایش است. در قرآن احکام و آداب دعا کردن بیان شده است. در این مقاله آیات مرتبط با حکم دعا کردن معرفی می‌شوند.

فهرست مندرجات

1 – استحباب دعا
2 – حکم آداب دعا
2.1 – اخلاص
2.2 – استغفار
2.3 – اشاره با انگشت
2.4 – اظهار ایمان
2.5 – اظهار توحید
2.6 – اظهار عبودیت
2.7 – اعتدال در صدا
2.8 – اقرار به گناه
2.9 – التجا به ربوبیت خدا
2.10 – بالا بردن دست‌
2.11 – تسبیح خدا
2.12 – توجّه به صفات کمالی خدا
2.12.1 – صفات حسنای خداوند
2.12.2 – صفات کمالی خداوند
2.13 – توکّل‌
2.14 – خفا
2.15 – خوف و رجا
2.16 – دعا برای دیگران‌
2.17 – ذکر نعمتها
2.18 – اوقات دعا
2.18.1 – صبحگاهان و شامگاهان
2.18.2 – نیمه شب
2.18.3 – تعقیبات نماز
2.18.4 – پس از فراغ از عبادات
3 – حکم دعاهای قرآنی
4 – پانویس
5 – منبع

استحباب دعا

استحباب دعا به درگاه خداوند:
1. «اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ؛

[1] حمد/سوره1، آیه6.

ما را به راه راست هدایت فرما.» آیه مزبور دلیل بر مشروعیت و بلکه استحباب دعا است مطلقا.

[2] مقدس اردبیلی، احمد بن محمد، زبده البیان، ص26.

2. «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ؛

[3] بقره/سوره2، آیه186.

و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند (بگو) من نزدیکم و دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا بخواند اجابت می‌کنم پس (آنان) باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند.»

[4] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج1، ص638.

3. «قُلْ مَا یَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ…؛

[5] فرقان/سوره25، آیه77.

بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی‌کند….»

[6] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج15، ص172.

4. «أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَكْشِفُ السُّوءَ وَیَجْعَلُكُمْ خُلَفَاء الْأَرْضِ أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ قَلِیلًا مَّا تَذَكَّرُونَ؛

[7] نمل/سوره27، آیه62.

یا (کیست) آن کس که درمانده را چون وی را بخواند اجابت می‌کند و گرفتاری را برطرف می‌گرداند و شما را جانشینان این زمین قرار می‌دهد آیا معبودی با خداست چه کم پند می‌پذیرید.

[8] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج15، ص517.

5. «وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ…؛

[9] غافر/سوره40، آیه60.

و پروردگارتان فرمود مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم….»

[10] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج20، ص146.

6. «فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ…؛

[11] غافر/سوره40، آیه14.

پس خدا را پاکدلانه فرا خوانید….»

حکم آداب دعا

احکام آداب دعا با توجه به آیات قرآن عبارتند از:

اخلاص

لزوم اخلاص در دعا:
«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی…؛

[12] بقره/سوره2، آیه186.

و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند (بگو) من نزدیکم و دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا بخواند اجابت می‌کنم….» و نیز:

[13] اعراف/سوره7، آیه29.

[14] یونس/سوره10، آیه22.

[15] کهف/سوره18، آیه14.

[16] کهف/سوره18، آیه28.

[17] مریم/سوره19، آیه48.

[18] عنکبوت/سوره29، آیه65.

[19] روم/سوره30، آیه33.

[20] لقمان/سوره31، آیه32.

[21] زمر/سوره39، آیه8.

[22] غافر/سوره40، آیه14.

[23] غافر/سوره40، آیه60.

[24] غافر/سوره40، آیه65.

استغفار

مطلوب بودن آغاز به استغفار از گناه در دعا:
1. «وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلاَّ أَن قَالُواْ ربَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِی أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِینَ؛

[25] آل عمران/سوره3، آیه147.

و سخن آنان جز این نبود که گفتند پروردگارا گناهان ما و زیاده روی ما در کارمان را بر ما ببخش و گامهای ما را استوار دار و ما را بر گروه کافران یاری ده.»
2. «رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلإِیمَانِ أَنْ آمِنُواْ بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الأبْرَارِ • رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَى رُسُلِكَ وَلاَ تُخْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِنَّكَ لاَ تُخْلِفُ الْمِیعَادَ؛

[26] آل عمران/سوره3، آیه193.

[27] آل عمران/سوره3، آیه194.

پروردگارا ما شنیدیم که دعوتگری به ایمان فرا می‌خواند که به پروردگار خود ایمان آورید پس ایمان آوردیم پروردگارا گناهان ما را بیامرز و بدیهای ما را بزدای و ما را در زمره نیکان بمیران. پروردگارا و آنچه را که به وسیله فرستادگانت به ما وعده داده‌ای به ما عطا کن و ما را روز رستاخیز رسوا مگردان زیرا تو وعده ات را خلاف نمی‌کنی.»
3. «قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلأَخِی وَأَدْخِلْنَا فِی رَحْمَتِكَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ؛

[28] اعراف/سوره7، آیه151.

(موسی) گفت پروردگارا من و برادرم را بیامرز و ما را در (پناه) رحمت خود درآور و تو مهربانترین مهربانانی.»
4. «وَاخْتَارَ مُوسَى قَوْمَهُ سَبْعِینَ رَجُلًا لِّمِیقَاتِنَا فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَهُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُم مِّن قَبْلُ وَإِیَّایَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاء مِنَّا إِنْ هِیَ إِلاَّ فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَاء وَتَهْدِی مَن تَشَاء أَنتَ وَلِیُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الْغَافِرِینَ؛

[29] اعراف/سوره7، آیه155.

و موسی از میان قوم خود هفتاد مرد برای میعاد ما برگزید و چون زلزله آنان را فرو گرفت گفت پروردگارا اگر می‌خواستی آنان را و مرا پیش از این هلاک می‌ساختی آیا ما را به (سزای) آنچه کم خردان ما کرده‌اند هلاک می‌کنی این جز آزمایش تو نیست هر که را بخواهی به وسیله آن گمراه و هر که را بخواهی هدایت می‌کنی تو سرور مایی پس ما را بیامرز و به ما رحم کن و تو بهترین آمرزندگانی.»
5. «قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَهَبْ لِی مُلْكًا لَّا یَنبَغِی لِأَحَدٍ مِّنْ بَعْدِی إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ؛

[30] ص/سوره38، آیه35.

گفت پروردگارا مرا ببخش و ملکی به من ارزانی دار که هیچ کس را پس از من سزاوار نباشد در حقیقت تویی که خود بسیار بخشنده‌ای.»

اشاره با انگشت

شایسته بودن دعا، همراه با اشاره انگشت:
«وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ وَتَبَتَّلْ إِلَیْهِ تَبْتِیلًا؛

[31] مزمل/سوره73، آیه8.

و نام پروردگار خود را یاد کن و تنها به او بپرداز.»
در روایتی نقل شده از امام صادق علیه‌السلام « تبتل» به اشاره با انگشت هنگام دعا معنا شده است.

[32] عروسی حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج5، ص449، ح 22.

[33] عروسی حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج5، ص450، حدیث 27.

اظهار ایمان

اظهار ایمان قبل از دعا و نیایش، امرى مطلوب:
1. «الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا إِنَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ؛

[34] آل عمران/سوره3، آیه16.

همان کسانی که می‌گویند پروردگارا ما ایمان آوردیم پس گناهان ما را بر ما ببخش و ما را از عذاب آتش نگاه دار.»
2. «رَبَّنا آمَنَّا بِما أَنْزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاكْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِینَ؛

[35] آل عمران/سوره3، آیه53.

پروردگارا! به آنچه نازل كردهای، ایمان آوردیم و از فرستاده (تو) پیروی نمودیم، ما را در زمره گواهان بنویس!»
3. «رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلإِیمَانِ أَنْ آمِنُواْ بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الأبْرَارِ؛

[36] آل عمران/سوره3، آیه193.

پروردگارا ما شنیدیم که دعوتگری به ایمان فرا می‌خواند که به پروردگار خود ایمان آورید پس ایمان آوردیم پروردگارا گناهان ما را بیامرز و بدیهای ما را بزدای و ما را در زمره نیکان بمیران.»
4. «وَإِذَا سَمِعُواْ مَا أُنزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقِّ یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ؛

[37] مائده/سوره5، آیه83.

و چون آنچه را به سوی این پیامبر نازل شده بشنوند می‌بینی بر اثر آن حقیقتی که شناخته‌اند اشک از چشمهایشان سرازیر می‌شود می‌گویند پروردگارا ما ایمان آورده‌ایم پس ما را در زمره گواهان بنویس.»
5. «إِنَّهُ كَانَ فَرِیقٌ مِّنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ؛

[38] مؤمنون/سوره23، آیه109.

در حقیقت دسته‌ای از بندگان من بودند که می‌گفتند پروردگارا ایمان آوردیم بر ما ببخشای و به ما رحم کن (که) تو بهترین مهربانی.»

اظهار توحید

شایسته بودن اظهار توحید و گفتن لااله الاالله، همراه با دعا:
«ووَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّی كُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ؛

[39] انبیاء/سوره21، آیه87.

و ذوالنون را (یاد کن) آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتی نداریم تا در (دل) تاریکیها ندا درداد که معبودی جز تو نیست منزهی تو راستی که من از ستمکاران بودم.»
یونس علیه‌السلام هر چند که تصریح به خواسته خود نکرد، و تنها به مساله توحید و تنزیه خدا، و اعتراف به ظلم خود اکتفاء کرد، لیکن با این کلماتش حال درونی خود را، و موقفی را که در آن قرار گرفته بیان داشت، که در معنا درخواست نجات و عاقبت را می‌رساند، خدا هم درخواست او را اجابت نموده، از اندوه و غمی که به وی روی آورده بود نجاتش بداد.

[40] طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوی همدانی، 14، ص445.

اظهار عبودیت

اظهار عبودیّت به درگاه خدا، ادبى مناسب براى دعا كردن:
«إِیَّاكَ نَعْبُدُ وإِیَّاكَ نَسْتَعِینُ • اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ؛

[41] حمد/سوره1، آیه5.

[42] حمد/سوره1، آیه6.

(بار الها) تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم• ما را به راه راست هدایت فرما.»

اعتدال در صدا

لزوم رعایت اعتدال در صدا، هنگام دعا به درگاه الهى:
1. «قَالاَ رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ؛

[43] اعراف/سوره7، آیه23.

گفتند پروردگارا ما بر خویشتن ستم کردیم و اگر بر ما نبخشایی و به ما رحم نکنی مسلما از زیانکاران خواهیم بود.»
2. «وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّی كُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ؛

[44] انبیاء/سوره21، آیه87.

و ذوالنون را (یاد کن) آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتی نداریم تا در (دل) تاریکیها ندا درداد که معبودی جز تو نیست منزهی تو راستی که من از ستمکاران بودم.»
3. «قَالَ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی فَاغْفِرْ لِی فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ؛

[45] قصص/سوره28، آیه16.

گفت پروردگارا من بر خویشتن ستم کردم مرا ببخش پس خدا از او درگذشت که وی آمرزنده مهربان است.»

اقرار به گناه

اقرار و اعتراف به گناه و ظلم به خویش، هنگام دعا، امرى پسندیده:
1. «قَالاَ رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ؛

[46] اعراف/سوره7، آیه23.

گفتند پروردگارا ما بر خویشتن ستم کردیم و اگر بر ما نبخشایی و به ما رحم نکنی مسلما از زیانکاران خواهیم بود.»
2. «وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّی كُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ؛

[47] انبیاء/سوره21، آیه87.

و ذوالنون را (یاد کن) آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتی نداریم تا در (دل) تاریکیها ندا درداد که معبودی جز تو نیست منزهی تو راستی که من از ستمکاران بودم.»
3. «قَالَ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی فَاغْفِرْ لِی فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ؛

[48] قصص/سوره28، آیه16.

گفت پروردگارا من بر خویشتن ستم کردم مرا ببخش پس خدا از او درگذشت که وی آمرزنده مهربان است.»

التجا به ربوبیت خدا

توجّه و التجا به ربوبیّت خدا، امرى مطلوب در آداب دعا:
«وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ …؛

[49] بقره/سوره2، آیه126.

(و بیاد آورید) هنگامی كه ابراهیم عرض كرد: پروردگارا این سرزمین را شهر امنی قرار ده، و اهل آن را آنها كه ایمان به خدا و روز بازپسین آورده‌ اند از ثمرات (گوناگون) روزی ده (ما این دعای ابراهیم را به اجابت رساندیم و مؤ منان را از انواع بركات بهره مند ساختیم)…»
و نیز:

[50] بقره/سوره2، آیه127.

[51] بقره/سوره2، آیه128.

[52] بقره/سوره2، آیه129.

[53] بقره/سوره2، آیه200.

[54] بقره/سوره2، آیه201.

[55] بقره/سوره2، آیه250.

[56] بقره/سوره2، آیه286.

[57] آل‌عمران/سوره3، آیه8.

[58] آل‌عمران/سوره3، آیه16.

[59] آل‌عمران/سوره3، آیه35.

[60] آل‌عمران/سوره3، آیه38.

[61] آل‌عمران/سوره3، آیه53.

[62] آل‌عمران/سوره3، آیه147.

[63] آل‌عمران/سوره3، آیه191.

[64] آل‌عمران/سوره3، آیه193.

[65] آل‌عمران/سوره3، آیه194.

[66] نساء/سوره4، آیه75.

[67] مائده/سوره5، آیه83.

[68] مائده/سوره5، آیه114.

[69] انعام/سوره6، آیه52.

[70] اعراف/سوره7، آیه23.

[71] اعراف/سوره7، آیه55.

[72] اعراف/سوره7، آیه126.

[73] اعراف/سوره7، آیه149.

[74] اعراف/سوره7، آیه151.

[75] اعراف/سوره7، آیه205.

[76] یونس/سوره10، آیه85.

[77] یونس/سوره10، آیه88.

[78] یوسف/سوره12، آیه33.

[79] ابراهیم/سوره14، آیه35.

[80] ابراهیم/سوره14، آیه37.

[81] ابراهیم/سوره14، آیه40.

[82] ابراهیم/سوره14، آیه41.

[83] اسراء/سوره17، آیه24.

[84] اسراء/سوره17، آیه80.

[85] کهف/سوره18، آیه10.

[86] کهف/سوره18، آیه28.

[87] مریم/سوره19، آیه4.

[88] مریم/سوره19، آیه6.

[89] مریم/سوره19، آیه8.

[90] طه/سوره20، آیات25- 34.

[91] طه/سوره20، آیه114.

[92] انبیاء/سوره21، آیه83.

[93] انبیاء/سوره21، آیه89.

[94] انبیاء/سوره21، آیه112.

[95] مؤمنون/سوره23، آیه26.

[96] مؤمنون/سوره23، آیه29.

[97] مؤمنون/سوره23، آیه93.

[98] مؤمنون/سوره23، آیه94.

[99] مؤمنون/سوره23، آیه97.

[100] مؤمنون/سوره23، آیه98.

[101] مؤمنون/سوره23، آیه107.

[102] مؤمنون/سوره23، آیه109.

[103] مؤمنون/سوره23، آیه118.

[104] فرقان/سوره25، آیه65.

[105] فرقان/سوره25، آیه74.

[106] شعراء/سوره26، آیه83.

[107] شعراء/سوره26، آیه169.

[108] نمل/سوره27، آیه19.

[109] قصص/سوره28، آیه16.

[110] قصص/سوره28، آیه21.

[111] قصص/سوره28، آیه24.

[112] عنکبوت/سوره29، آیه30.

[113] صافّات/سوره37، آیه100.

[114] ص/سوره38، آیه35.

[115] غافر/سوره40، آیه7.

[116] غافر/سوره40، آیه8.

[117] دخان/سوره44، آیه12.

[118] احقاف/سوره46، آیه15.

[119] قمر/سوره54، آیه10.

[120] حشر/سوره59، آیه10.

[121] ممتحنه/سوره60، آیه4.

[122] ممتحنه/سوره60، آیه5.

[123] تحریم/سوره66، آیه8.

[124] تحریم/سوره66، آیه11.

[125] نوح/سوره71، آیه26.

[126] نوح/سوره71، آیه28.

بالا بردن دست‌

استحباب باز كردن و بالا بردن دستها، هنگام دعا:
«فَمَنْ حَآجَّكَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءكُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءكُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَهَ اللّهِ عَلَى الْكَاذِبِینَ؛

[127] آل عمران/سوره3، آیه61.

پس هر که در این (باره) پس از دانشی که تو را (حاصل) آمده با تو محاجه کند بگو بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فرا خوانیم سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.»
در روایتی نقل شده از امام صادق علیه‌السلام ابتهال به معنای باز کردن دستها و بالا بردن آنها همگام با اشک به هنگام دعا آمده است.

[128] عروسی حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج1، ص350، ح 169.

تسبیح خدا

شایسته بودن تسبیح و تنزیه خداوند، هنگام دعا:
«وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّی كُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ • فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنجِی الْمُؤْمِنِینَ؛

[129] انبیاء/سوره21، آیه87.

[130] انبیاء/سوره21، آیه88.

و ذوالنون را (یاد کن) آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتی نداریم تا در (دل) تاریکیها ندا درداد که معبودی جز تو نیست منزهی تو راستی که من از ستمکاران بودم پس (دعای) او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را (نیز) چنین نجات می‌دهیم».

توجّه به صفات كمالى خدا

حکم خواندن خداوند به اسماء و صفات عبارت است از:

صفات حسنای خداوند

لزوم خواندن خدا به اسما و صفات حُسنا و نیكو:
1. «وَلِلّهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا…؛

[131] اعراف/سوره7، آیه180.

و نامهای نیکو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانید….»
2. «قُلِ ادْعُواْ اللّهَ أَوِ ادْعُواْ الرَّحْمَنَ أَیًّا مَّا تَدْعُواْ فَلَهُ الأَسْمَاء الْحُسْنَى…؛

[132] اسراء/سوره17، آیه110.

بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید برای او نامهای نیکوتر است ….»

صفات کمالی خداوند

توجّه به صفات كمالى خداوند و حمد و ستایش او هنگام دعا، امرى پسندیده:
1. «رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّهً مُّسْلِمَهً لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَیْنَآ إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ؛

[133] بقره/سوره2، آیه128.

آیا برای هدایتشان کافی نبود که (ببینند) چه نسلها را پیش از آنان نابود کردیم که (اینک آنها) در سراهای ایشان راه می‌روند به راستی برای خردمندان در این (امر) نشانه‌هایی (عبرت انگیز) است.»
2. «رَبَّنَا وَابْعَثْ فِیهِمْ رَسُولًا مِّنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِكَ وَیُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَهَ وَیُزَكِّیهِمْ إِنَّكَ أَنتَ العَزِیزُ الحَكِیمُ؛

[134] بقره/سوره2، آیه129.

پروردگارا در میان آنان فرستاده‌ای از خودشان برانگیز تا آیات تو را بر آنان بخواند و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد و پاکیزه شان کند زیرا که تو خود شکست ناپذیر حکیمی.»
3. «رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَهً إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ؛

[135] آل عمران/سوره3، آیه8.

(می‌گویند) پروردگارا پس از آنکه ما را هدایت کردی دلهایمان را دستخوش انحراف مگردان و از جانب خود رحمتی بر ما ارزانی دار که تو خود بخشایشگری.»
4. «إِذْ قَالَتِ امْرَأَهُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَكَ مَا فِی بَطْنِی مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّی إِنَّكَ أَنتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ؛

[136] آل عمران/سوره3، آیه35.

چون زن عمران گفت پروردگارا آنچه در شکم خود دارم نذر تو کردم تا آزاد شده (از مشاغل دنیا و پرستشگر تو) باشد پس از من بپذیر که تو خود شنوای دانایی.»
5. «هُنَالِكَ دَعَا زَكَرِیَّا رَبَّهُ قَالَ رَبِّ هَبْ لِی مِن لَّدُنْكَ ذُرِّیَّهً طَیِّبَهً إِنَّكَ سَمِیعُ الدُّعَاء؛

[137] آل عمران/سوره3، آیه38.

آنجا (بود که) زکریا پروردگارش را خواند (و) گفت پروردگارا از جانب خود فرزندی پاک و پسندیده به من عطا کن که تو شنونده دعایی.»
6. «قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلأَخِی وَأَدْخِلْنَا فِی رَحْمَتِكَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ؛

[138] اعراف/سوره7، آیه151.

(موسی) گفت پروردگارا من و برادرم را بیامرز و ما را در (پناه) رحمت خود درآور و تو مهربانترین مهربانانی.»
7. «وَأَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ؛

[139] انبیاء/سوره21، آیه83.

و ایوب را (یاد کن) هنگامی که پروردگارش را ندا داد که به من آسیب رسیده است و تویی مهربانترین مهربانان.»
8. «وَزَكَرِیَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِی فَرْدًا وَأَنتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ؛

[140] انبیاء/سوره21، آیه89.

و زکریا را (یاد کن) هنگامی که پروردگار خود را خواند پروردگارا مرا تنها مگذار و تو بهترین ارث برندگانی.»
9. «قَالَ رَبِّ احْكُم بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ؛

[141] انبیاء/سوره21، آیه112.

گفت پروردگارا (خودت) به حق داوری کن و به رغم آنچه وصف می‌کنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر.»
10. «إِنَّهُ كَانَ فَرِیقٌ مِّنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ؛

[142] مؤمنون/سوره23، آیه109.

در حقیقت دسته‌ای از بندگان من بودند که می‌گفتند پروردگارا ایمان آوردیم بر ما ببخشای و به ما رحم کن (که) تو بهترین مهربانی.»
11. «قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَهَبْ لِی مُلْكًا لَّا یَنبَغِی لِأَحَدٍ مِّنْ بَعْدِی إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ؛

[143] ص/سوره38، آیه35.

گفت پروردگارا مرا ببخش و ملکی به من ارزانی دار که هیچ کس را پس از من سزاوار نباشد در حقیقت تویی که خود بسیار بخشنده‌ای.»
12. «رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِی وَعَدتَّهُم وَمَن صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّیَّاتِهِمْ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ؛

[144] غافر/سوره40، آیه8.

پروردگارا آنان را در باغهای جاوید که وعده شان داده‌ای با هر که از پدران و همسران و فرزندانشان که به صلاح آمده‌اند داخل کن زیرا تو خود ارجمند و حکیمی.»
13. «وَالَّذِینَ جَاؤُوا مِن بَعْدِهِمْ یَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِینَ سَبَقُونَا بِالْإِیمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِی قُلُوبِنَا غِلًّا لِّلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَؤُوفٌ رَّحِیمٌ؛

[145] حشر/سوره59، آیه10.

و (نیز) کسانی که بعد از آنان ( مهاجران و انصار) آمده‌اند (و) می‌گویند پروردگارا بر ما و بر آن برادرانمان که در ایمان آوردن بر ما پیشی گرفتند ببخشای و در دلهایمان نسبت به کسانی که ایمان آورده‌اند (هیچ گونه) کینه‌ای مگذار پروردگارا راستی که تو رئوف و مهربانی.»
14. «رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَهً لِّلَّذِینَ كَفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ؛

[146] ممتحنه/سوره60، آیه5.

پروردگارا ما را وسیله آزمایش (و آماج آزار) برای کسانی که کفر ورزیده‌اند مگردان و بر ما ببخشای که تو خود توانای سنجیده کاری.»
15. «… النَّبِیَّ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ یَسْعَى بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَبِأَیْمَانِهِمْ یَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَا إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ؛

[147] تحریم/سوره66، آیه8.

‌… پیامبر (خود) و کسانی را که با او ایمان آورده بودند خوار نمی‌گرداند نورشان از پیشاپیش آنان و سمت راستشان روان است می‌گویند پروردگارا نور ما را برای ما کامل گردان و بر ما ببخشای که تو بر هر چیز توانایی.»

توكّل‌

توکّل بر خداوند، هنگام دعا، مطلوب و پسندیده:
«وَقَالَ مُوسَى یَا قَوْمِ إِن كُنتُمْ آمَنتُم بِاللّهِ فَعَلَیْهِ تَوَكَّلُواْ إِن كُنتُم مُّسْلِمِینَ • فَقَالُواْ عَلَى اللّهِ تَوَكَّلْنَا رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا فِتْنَهً لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ • وَنَجِّنَا بِرَحْمَتِكَ مِنَ الْقَوْمِ الْكَافِرِینَ؛

[148] یونس/سوره10، آیات84 – 86.

و موسی گفت‌ای قوم من اگر به خدا ایمان آورده‌اید و اگر اهل تسلیمید بر او توکل کنید پس گفتند بر خدا توکل کردیم پروردگارا ما را برای قوم ستمگر (وسیله) آزمایش قرار مده و ما را به رحمت خویش از گروه کافران نجات ده.»

[149] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج8، ص367.

خفا

شایسته بودن دعا در خفا:
1. «قُلْ مَن یُنَجِّیكُم مِّن ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْیَهً لَّئِنْ أَنجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِینَ؛

[150] انعام/سوره6، آیه63.

بگو چه کسی شما را از تاریکیهای خشکی و دریا می‌رهاند در حالی که او را به زاری و در نهان می‌خوانید که اگر ما را از این ( مهلکه) برهاند البته از سپاسگزاران خواهیم بود.»
2. «ادْعُواْ رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْیَهً إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ؛

[151] اعراف/سوره7، آیه55.

پروردگار خود را به زاری و نهانی بخوانید که او از حدگذرندگان را دوست نمی‌دارد.»
3. «وَاذْكُر رَّبَّكَ فِی نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِیفَهً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ وَلاَ تَكُن مِّنَ الْغَافِلِینَ؛

[152] اعراف/سوره7، آیه205.

و در دل خویش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و ترس بی صدای بلند یاد کن و از غافلان مباش.» در این آیه دستور داده شده که خدا را به طو

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747