ارائه‌ی پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي شامل 78 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي :

پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي

سیدحسن مسقطی، یکی از علما و عرفای معاصر و شاگرد عارف مشهور سیدعلی‌آقا قاضی طباطبایی بودند که برای امر تبلیغ به فرمان مرجعیت زمان، به هندوستان رفت.

فهرست مندرجات

1 – معرفی اجمالی
2 – اساتید
3 – بر کرسی تدریس
3.1 – علامه آقا بزرگ تهرانی
4 – وداع با نجف اشرف
5 – در مسقط
6 – خاطراتی از سیدمسقطی
7 – کراماتی از سیدمسقطی
8 – ملاقات با امام زمان
9 – وفات سیدحسن مسقطی
10 – فرزندان مرحوم مسقطی
11 – پانویس
12 – منبع

معرفی اجمالی

سیدحسن مسقطی در سال 1297هـ. ق در کربلای معلی چشم به جهان گشود،

[1] موسوی، تقی، قدوهالعارفین، ص18.

پدرش سیداسدالله از اهل علم بود.
شهرت اصلی وی اصفهانی است و خاندانش اهل اصفهان بودند اما به خاطر مسافرت به مسقط و سکونت در آنجا، به مسقطی مشهور گردید.

[2] علامه تهرانی، سیدمحمدحسین، روح مجرد، ص104.

نسب سید با بیست و شش واسطه به امام موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) می‌رسد.

[3] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه (قسم اول از جزء دوم)، طبقه ثانیه.

اساتید

اطلاعات ما در مورد حیات سیدحسن مسقطی بسیار‌ اندک است. تنها می‌دانیم که از محضر آیت‌الله سیدعلی قاضی (رحمه الله) در عرفان عملی و نظری بهره برد و آن بزرگوار را استاد حقیقی خود می‌دانست. محبت عمیقش به استاد، دلیل روشن بر میزان استفاده‌اش از او بود.

[4] حسن قاضی، محمد، صفحات من تاریخ الاعلام فی النجف الاشرف، ص243-244.

سید در تمام عمر، ارتباط خود را با استاد از طریق نگارش نامه و… حفظ کرد.
سیدمحمدحسن قاضی (فرزند مرحوم قاضی) در این رابطه می‌گوید: «پس از سفر مرحوم مسقطی از نجف به مسقط، نامه‌هایی برای دوست خود سیدعلی قاضی می‌نوشت. این امر تا هنگام حیات مرحوم مسقطی قطع نشد. اگر من عبارت دوست را به کار می‌برم، به این علت است که مرحوم قاضی نمی‌پسندیدند به احدی از اطرافیان خود شاگرد گفته شود و شدیداً از این امر جلوگیری می‌کردند و به اطرافیان خود می‌فرمودند: این‌ها علمای اعلام و از فقها و مشایخ درجه اول هستند.»

[5] حسن قاضی، محمد، صفحات من تاریخ الاعلام فی النجف الاشرف، ص243-244.

بر کرسی تدریس

سیدحسن مسقطی به تدریس حکمت و عرفان در نجف مشغول بود و به خاطر بلاغت و فصاحت و معنویت باطنی شاگردان فراوانی در اطرافش جمع می‌شدند. سیدمهدی پسرخواهر مسقطی می‌گوید:
«هنگامی که دایی ما در نجف تدریس می‌کرد، من در شهر «خالص» عراق سکونت داشتم. دایی ما در نجف منزلت رفیعی داشت. او در تدریس و بیان دارای مهارت عجیب و در فصاحت و بلاغت بی‌نظیر بود. حرارت الهی بیان او، آهن را نرم و نفوس را خاضع می‌کرد. سخن او در جان شنونده نفوذ می‌نمود. در حدود پانصد نفر از اهل علم در مجلس درس او که صحن نجف اشرف بود، شرکت می‌کردند. او صاحب جلالت و هیبت بود و قدرت فراوانی در اقناع مستمع داشت. فضای درس او با فضای درس‌های نجف متفاوت بود.»

[6] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص20.

علامه آقا بزرگ تهرانی

«پاورپوینت سيدحسن اصفهاني مسقطي از اعاظم تلامذه مرحوم قاضی بوده و با حضرت آقای حداد سوابق ممتد و بسیار حسنه‌ای داشت… آقای حاج سیدهاشم حداد بسیار از آقای سیدحسن مسقطی یاد می‌نمودند و می‌فرمودند: آتش قویی داشت. توحیدش عالی بود. در بحث و تدریس حکمت استاد و در مجادله چیره‌دست و تردست بود. کسی با او جرات منازعه و بحث را نداشت. وی در صحن مطهر امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در نجف می‌نشست و به طلاب درس حکمت و عرفان می‌داد. چنان شور و هیجانی برپا نموده بود که با دروس متین و استوار خود روح توحید و خلوص و طهارت را در طلاب می‌دمید و آنان را از دنیا اعراض می‌داد و به سوی عقبی و عالم توحید حق سوق می‌داد.»

[7] علامه تهرانی، سیدمحمدحسین، روح مجرد، ص101-106.

همین مهارت و جذابیت عده‌ای را نگران و ناراحت کرد و برخی نزد آیت‌الله‌العظمی سیدابوالحسن اصفهانی رفتند و گفتند: اگر سیدحسن اصفهانی به درس خود ادامه دهد، حوزه علمیه به یک حوزه عرفانی تبدیل می‌شود! آن مرجع بزرگوار هم تدریس حکمت و عرفان را در نجف تحریم و به سید امر کرد برای تبلیغ و ترویج دین به مسقط (مسقط پایتخت کشور سلطان‌نشین عمان است. عمان در منتهی‌الیه شرق و جنوب شرقی شبه جزیره عربستان قرار دارد به چهار ناحیه جعلان، عمان خاص، ظاهره و باطنه تقسیم شده است. شهرهای مهم آن صور، مسقط، مطرح و صحار است. اکثر مردم عمان پیرو مذهب اباضی (فرقه‌ای از خوارج نهروان). 30 درصد اهل سنت و 23 درصد شیعه (اسماعیلی و اثنی‌عشری) هستند. شیعیان عمدتاً در مسقط و شهرهای استان ساحلی (باطنه) زندگی می‌کنند.) برود.

[8] علامه تهرانی، سیدمحمدحسین، روح مجرد، ص101-106،

[9] عمان، عباس یگانه مؤسسه چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه، 1374ش.

وداع با نجف اشرف

مسقطی (رحمه‌الله) میلی به ترک نجف نداشت و جدایی از قاضی (رحمه‌الله) برایش بسیار سخت بود. به همین جهت نزد استاد آمد و عرضه داشت: شما اجازه دهید من به رغم امر مرجع وقت در نجف بمانم و به تدریس و ترویج معارف الهی ادامه دهم؟ مرحوم قاضی (رحمه‌الله) فرمود: طبق فرمان مرجع وقت به مسقط رهسپار شو. خداوند با تو است و تو را در هرجا که باشی، به مطلوب غایی و نهایت راه سلوک و قله توحید و معرفت هدایت می‌کند.

[10] حسن قاضی، محمد، صفحات من تاریخ الاعلام فی النجف الاشرف، ص223-224.

داستان آخرین وداع آن مرحوم با دوستان خود از زبان سیدمحمدحسن فرزند سیدعلی قاضی (رحمه‌الله) که شاهد این وداع بود، بسیار شنیدنی است. وی می‌گوید: سیدحسن مسقطی دوستی دلسوز به نام آیت‌الله شیخ علی‌محمد بروجردی (زندگی‌نامه این دانشور پارسا در مجموعه ستارگان حرم به قلم پناهی بروجردی آمده است.) داشت. شاید هر دو در یک حجره ساکن بودند شیخ علی‌محمد بروجردی به واسطه سیدحسن با مرحوم قاضی آشنا شده بود. فراموش نمی‌کنم هنگامی که سیدحسن می‌خواست از استادش سیدعلی قاضی و دوستش بروجردی وداع کند، هر دو شاگرد در حجره متعلق به استاد در مدرسه هندی جمع شده بودند. هر دو دوست با صدای بلند گریه می‌کردند و اشک بر محاسن آنان جاری شده بود. استاد مشغول ذکر بود و سر خود را بالا نمی‌آورد. ناگهان سر خود را بلند کرد و با لهجه فارسی گفت: «شما را چه شده، ولیّ خدا در هر مکانی که باشد، اهل ولایت است، فرقی نمی‌کند.» پدرم مطالبی دیگر هم گفت که من فراموش کرده‌ام. این دو دوست بلند شدند و رفتند.
آیت‌الله شیخ علی قسام، یکی از شاگردان قدیمی سیدعلی قاضی، در صحن مدرسه منتظر آن‌ها بود. تا آن‌ها را مشاهده کرد، شروع به عتاب و سرزنش آن‌ها نمود که چرا نزد استاد این‌گونه وداع کردید؟ چرا با صدای بلند فریاد و شیون می‌کنید؟ آن دو به او گفتند: در اختیار خودمان نبودیم و از گریه گلوگیر شده بودیم. عذر می‌خواهیم. او که مردی کریم و شیرین‌بیان و نغزگو بود، کریمانه عذر آن‌ها را پذیرفت.

[11] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص42.

پس از این فراق آثار گوشه‌گیری و حزن بر شیخ علی‌محمد بروجردی چیره شد و او در مجالس عمومی ظاهر نمی‌گردید.

[12] قاضی، محمدحسن، آیت‌الحق، علی‌محمد قاضی‌نیا، انتشارات حکمت، زمستان 83.

ثمره جداشدن وی از نجف سیراب کردن سینه‌های تشنه حکمت و… بود و با هجرت وی افرادی در مسقط و شبه قاره هند توانستند به کمال برسند.

[13] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص42.

وقتی سید عازم مسقط می‌شد، یکی از مراجع نامه‌ای برای اهل مسقط، مطرح و باطنه نگاشت تا آنان قدر و منزلت وی را بدانند. وی در قسمتی از نامه نوشته بود: من به سوی شما رکنی از ارکان دین اسلام و ستونی از ستون‌های معرفت و حکمت را فرستادم.

[14] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص42.

سید در حدود سال 1330ق. به سوی مسقط رفت و در اواخر پادشاهی سیدتیمور و اوایل پادشاهی سعیدبن تیمور به این مناطق وارد شد.

در مسقط

سیدحسن در مسقط با افرادی روبه‌رو شد که اقبالی به مسائل عرفانی نداشتند. او با صبر و رنج فراوان، افراد کمی را اطراف خویش جمع کرد و به تربیت آنان مشغول شد.
بهره‌مندی مردم مسقط از معنویت و دین حاصل زحمات سیدحسن و برادرش سیدحسین مسقطی است.
آقا بزرگ تهرانی می‌نویسد:
چون به مسقط رسید، چنان ترویج و تبلیغ نمود که عده‌ای از اهل مسقط را مؤمن و موحد ساخت و به راستی و صداقت و بی‌اعتنایی به زخارف مادی و تعینات صوری و اعتباری دعوت کرد و همه وی را به مرشد کل و‌ هادی سبل شناختند و در برابر عظمت او عالم و جاهل و مردمی عامی و خواص سر تسلیم فرود آوردند…

[15] علامه تهرانی، سیدمحمدحسین، روح مجرد، ص102-103.

سیدمحمدحسن قاضی هم می‌نویسد:
«به هرحال سید با همه مکانت علمی و جلالت قدرش به مسقط مسافرت کرد. در آن‌جا هم به اعمال و وظایف دینی و ارشادی خود به احسن وجه عمل کرد. شیعیان اهل مسقط از او بزرگواری‌ها و کرامت‌هایی را نقل می‌کنند… به برکت تلاش‌های وی جمعی از جوانان به مطالعه معارف اسلامی، عرفان و فلسفه علاقه‌مند شدند. این علاقه همواره موجود است. اسم سیدحسن در مسقط پیچید و تا هند رسید… بنابر آنچه نقل شده سفرهایی به هند کرد و در اجتماع طلبه‌هایی که در آنجا بودند حاضر شد. مدرسه‌ای که در آن هنگام آن را مدرسه واعظین می‌نامیدند طلاب و وعاظ و سخنرانان بسیاری پرورش داد.»

[16] حسن قاضی، محمد، صفحات من تاریخ الاعلام فی النجف الاشرف، ص243-244.

او عده‌ای را تربیت کرد که خود بعدها از اساتید حکمت و عرفان گردیدند. برخی مانند سلمان لالانی به امر او به نجف اشرف سفر کردند تا از محضر سیدعلی قاضی استفاده کنند.

[17] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص95.

[18] قاضی، محمدحسن، آیت‌الحق، علی‌محمد قاضی‌نیا، انتشارات حکمت، زمستان 83.

بعضی از شاگردان حتی در مسافرت‌ها همراه او بودند و به خاطر او ترک وطن کردند و راهی هند شدند.
از شاگردان او در مسقط می‌توان محمد خمیس، جواد خابوری، محمد جواد درویش، سیدسعید القاری و سلمان لالانی و… را برشمرد. مهم‌ترین شاگردش در هند فردی به نام رشید ترابی است. جلسات معنوی سید در مساجد برپا می‌شد. سیدسعید قاری و ملا عبدل، مواعظ و جلسات او را می‌نگاشتند. همچنین حاج موسی شعبان جلسات صبح وی را می‌نوشت.

[19] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص94.

خاطراتی از سیدمسقطی

1- استاد خابوری در شهر بمبئی هند ملازم سیدحسن بود. سیدحسن امامت و نظارت مسجد بمبئی را به عهده داشت. هنگامی که وقت نماز نزدیک می‌شد، به خابوری می‌گفت: بلند شو، وقت تجارت شده است.

[20] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص99.

2- در یکی از روزهای جنگ جهانی دوم بر منبر مسجد مغول بمبئی مشغول سخنرانی بود که صدای وحشتناکی از منطقه جوزاء به گوش رسید. مردم به سرعت از مسجد فرار کردند اما سید در جای خود ماند. مردم خیال می‌کردند انفجار بزرگی در بندر بمبئی رخ داده است و غواص‌های جنگی یکی دیگر از کشتی‌های بخاری را در بندر هدف قرار داده‌اند. آنان چون پس از مدتی کوتاه فهمیدند این‌گونه نبوده است، به مسجد برگشتند و دیدند که سید در مکان خود نشسته است. سید گفت: چرا ناآرام شدید، اگر مرگ شما مقدر باشد، فراری از آن ندارید و از جایی که گمان نمی‌کنید بر شما فرود می‌آید.
پس از آن سیدحسن آنان را موعظه کرد و گفت در سختی‌ها به خدا پناه ببرید که تنها پناهگاه امن خداوند است.

[21] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص145-148.

3- استاد محسن جمعه نقل می‌کند: یکی از تجار عطر یا عمامه‌ای فاخر از پشم کشمیری برای سید هدیه آورد. سید آن را گرفت نگاهی به آن‌ انداخت. سپس در راه آن را به یک هندوی عریان هدیه داد. تاجر از این‌که سید هدیه او را به دیگری داد، بسیار ناراحت شد و گفت: من این را به شما هدیه دادم، چرا به این هندو دادید؟! سید گفت: شما آن را به من هدیه دادید و من قبول کردم. آیا در ملکیت من وارد شد؟ تاجر گفت: آری. سید گفت: پس به هر شکلی من در تصرف آن آزادم.

[22] موسوی، تقی، قدوه‌العارفین، ص99-103.

4- حیدر موسی به نقل از پدرش حاج موسی خمیس نقل کرده است: وقتی از مسقط به هند مسافرت کرد، افراد زیادی برای او هدیه آوردند و او هدایا را بین فقرا تقسیم کرد و چیزی برای خود باقی نگذاشت تا آنجا که وقتی می‌خواست سوار قایق شود و از مطرح به باخره برود، یک فلس هم همراه نداشت لذا از حاج عبدالله دامن هفت روپیه قرض کرد.
4- یک‌بار در برابر گروهی که در مراسم عروسی مشغول به شادی حرام بودند، ایستاده بود و اشک از چشمانش جاری بود. عده‌ای که از کنارش عبور می‌کر

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747