ارائه‌ی پاورپوینت حادث ذاتي – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت حادث ذاتي شامل 32 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت حادث ذاتي:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت حادث ذاتي به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت حادث ذاتي به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت حادث ذاتي با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت حادث ذاتي با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت حادث ذاتي با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت حادث ذاتي را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت حادث ذاتي :

حدوث و قدم ذاتی

حدوث و قدم در اصطلاح فلاسفه ، دارای دو تعریف می‌باشد و به همین جهت ، حدوث ذاتی نیز در لسان ایشان، به دو صورت تعریف شده است که در این مبحث به برخی از تعاریف حدوث و قدم ذاتی اشاره می‌شود.

فهرست مندرجات

1 – تعاریف حدوث و قدم ذاتی
2 – اشکال استحقاق ذاتی عدم برای ممکنات
2.1 – پاسخ اشکال مذکور
3 – رابطه حدوث ذاتی و فعل واجب الوجود
4 – نکات
5 – پانویس
6 – منبع

تعاریف حدوث و قدم ذاتی

عده‌ای معتقدند، حدوث ذاتی یعنی مسبوق بودن وجود شیء به عدمی که در مرتبه ذات آن تقرر دارد؛ یعنی مسبوق بودن ذاتی وجود شیء به عم آن

[1] موسوعه مصطلحات الفلسفه عند العرب، ج1، ص245، نرم افزار نورالحکمه 3.

و قدیم ذاتی یعنی مسبوق نبودن ذاتی وجود شیء به چنین عدمی است.

[2] ترجمه و شرح نهایه الحکمه، شیروانی، علی، ج2، ص407، قم، نشر بوستان کتاب، 1386 هـ. ش، چ هفتم.

در مقابل، عده‌ای دیگر حدوث ذاتی را به «مسبوق بودن ذاتی وجود شیء به وجود غیر خودش و محتاج بودن شیء در وجودش به غیر خودش»

[3] فرهنگ معارف اسلامی، سجادی، سید جعفر، ج3، ص703، نرم افزار نورالحکمه3.

و قدم ذاتی را به «مسبوق نبودن وجود شیء به وجود غیر خودش» تفسیر نموده‌اند.

[4] ترجمه و شرح نهایه الحکمه، علی شیروانی، ج2، ص409.

حدوث ذاتی بر طبق این تعبیر، با حدوث ذاتی ملازم است. به این معنا که وجود شیء به عدم آن مسبوق است؛ زیرا اگر وجود شیء، ذاتا مسبوق به غیر خودش باشد، آن شیء ذاتا مسبوق به عدم خود در آن مرتبه خواهد بود.
طبق هر دو تفسیر، شیء دارای ماهیت ، ذاتا استحقاق عدم و حدوث ذاتی دارد و استحقاق وجود از جانب غیر به آن افاضه می‌شود؛ زیرا طبق تعریف اول، هر شیء دارای ماهیت، ممکن است و هر ممکن ذاتا استحقاق عدم دارد و استحقاق وجود از جانب غیر بدان افاضه می‌شود. بنابراین عدم ذاتا برای هر ماهیتی ثابت است. ولی وجود به واسطه غیر برای آن ثابت می‌شود و از طرفی دیگر آنچه بالذات برای هر شی ثابت است، بر چیزی که بالعرض برای آن ثابت می‌باشد، مقدم است. پس وجود هر ممکن مسبوق به عدم آن می‌باشد و تاخر ذاتی نسبت به آن دارد، یعنی هر ممکنی حادث است.

[5] الحکمه المتعالیه فی الاسفار الاربعه العقلیه، ملاصدرای شیرازی، ج3، ص247، قم، نشر مصطفوی، 1378 ه. ش.

اشکال استحقاق ذاتی عدم برای ممکنات

ممکن است بر استحقاق ذاتی عدم برای ممکنات، ایرادی به ذهن خطور کند. مبنی بر اینکه:
هر ممکنی، ذاتا استحقاق عدم ندارد؛ زیرا در غیر این صورت، وجودش ممتنع خواهد بود نه ممکن. زیرا چیزی که در ذات شیء وجود دارد، قابل انفکاک از آن نیست و طبق فرض، این شیء، ذاتا مستحق عدم است. بنابراین برای فرار از این اشکال، نهایت چیزی که در مورد ممکنات می‌توان گفت این است که، چون ممکن، ممکن است و نسبتش به وجود و عدم یکسان است و اقتضای هیچکدام را ندارد، ذاتا نه مصداق وجود است نه عدم. پس همانگونه که از جانب علت بیرونی استحقاق وجود می‌یابد، از جانب علت بیرونی (یا به عبارت بهتر، عدم علت بیرونی) مستحق عدم نیز می‌شود. پس هیچ یک از وجود و عدم ، در ممکن بر دیگری تقدم ندارد و نمی‌توان گفت «وجود ممکن که از جانب غیر است، مسبوق به عدم ذاتی است.»

[6] مباحث مشرقیه، فخررازی، محمد بن عمر، ج1، ص134، بیروت، دارالکتب العربی، 1407 هـ. ق.

پاسخ اشکال مذکور

اما این ایراد وارد نیست. زیرا؛
مقصود از اینکه ممکن ذاتا استحقاق عدم دارد این است که «ممکن ذاتا استحقاق وجود ندارد» و این قضیه به نحو سلب تحصیلی می‌باشد نه ایجاب عدولی. یعنی حدوث ذاتی بدین معناست که وجود ممکن مسبوق به مرتبه‌ای از ذات است که در آن مرتبه، آن وجود را ندارد. توضیح اینکه؛ اگر شیء ممکن را از مرحله ذات و ماهیت تا مرحله وجود یافتن در عالم خارج بررسی کنیم، می‌بینیم که شیء برحسب تحلیل عقلی ، مراتب متعددی را طی می‌کند. در مرحله اول، تنها ماهیت خالص و بدون هیچ امر زائدی وجود دارد. ماهیت که در این مرحله درک می‌شود همانی است که در لسان فلاسفه به عنوان «الماهیه من حیث هی لیست الا هی» معروف شده است. پس از آن امکان این موجود ذهنی اعتبار می‌شود بدین معنا که امکان را به عنوان یک لازم برای این ماهیت درک می‌کند. در مرتبه بعد، نیازمندی و احتیاج ماهیت به علت، مطرح می‌شود، سپس در مرحله بعد، علت آن، آنرا ایجاب می‌کند و آن، وجوب بالغیر پیدا می‌کند. در مرتبه بعد، علت، آنرا ایجاد نموده و سپس، آن ماهیت، موجود می‌شود. پس اگر شیء ممکن را از مرحله ذات و ماهیت تا مرحله وجود خارجی بررسی نمائیم، می‌بینیم مراحل را طی می‌کند. و معلوم است وجودی که پس از طی این مراحل هفت گانه ایجاد میشود، در مراتب سابق و از جمله در مرتبه ذات شیء و ماهیت، تحقق نداشته است. بنابراین مراد از این جمله که وجود ممکن مسبوق به عدمی است که در مرتبه ذات و ماهیت اخذ شده است، معلوم می‌شود.

[7] نهایه الحکمه، طباطبائی، محمدحسین، ص289، قم، نشر اسلامی، 1422 ق، چ شانزدهم.

بر طبق تفسیر دوم نیز، هر ممکنی حادث است؛ زیرا:
هر ممکن، ماهیتی دارد که با وجودش مغایر است؛ چون اگر ماهیت ممکن، همان وجودش باشد، واجب الوجود خ

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747