ارائه‌ی پاورپوینت بدرکبري – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت بدرکبري شامل 97 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت بدرکبري:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت بدرکبري به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت بدرکبري به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت بدرکبري با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت بدرکبري با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت بدرکبري با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت بدرکبري را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت بدرکبري :

غزوات بدر

سه غزوه در سرزمین بدر به نام‌های بدر اولی، بدر کبری و بدر الموعد اتفاق افتاده است که از بین این غزوات، غزوه بدر کبری مشهورترین غزوات بدر می‌باشد.

فهرست مندرجات

1 – غزوه بدر اولی
2 – غزوه بدر کبری
2.1 – حضور انصار در این غزوه
2.2 – اقدامات قریش بعد از هجرت
2.3 – اقدامات پیامبر در برابر توطئه‌ها
2.4 – عامل اصلی وقوع بدر کبری
2.5 – دعوت پیامبر برای جنگ
2.6 – اقدامات ابوسفیان در مکه
2.7 – خواب عاتکه دختر عبدالمطلب
2.8 – مسلمانان در العدوه الدنیا
2.9 – اقدامات پیامبر در العدوه الدنیا
2.10 – هراس دشمن در بدر
2.11 – قریش در العدوه القصوی
2.12 – رفتار پیامبر با دشمن
2.13 – تاکتیک نظامی پیامبر
2.14 – مقر فرماندهی پیامبر
2.15 – توصیه‌های پیامبر قبل از نبرد
2.16 – علل توصیه‌های پیامبر
2.17 – آغازگر جنگ
2.18 – مغلوب شدن دشمن
2.19 – تمام کننده نبرد
2.20 – اموال بر جای مانده دشمن
2.21 – عاقبت اسرای دشمن
2.22 – ضربه سنگین به دشمن
2.23 – وضعیت مسلمانان بعد از جنگ
2.24 – شأن شرکت‌کنندگان در بدر
2.25 – نصرت مسلمانان توسط خداوند
3 – غزوه بدرالموعد
3.1 – تاریخچه غزوه بدرالموعد
4 – منابع برای مطالعه بیشتر
5 – پانویس
6 – منبع

غزوه بدر اولی

غزوه «بدر اولی» (یا غزوه سَفَوان) در جمادی الاخره (بعد از غزوه عُشَیره) یا ربیع الاول (قبل از غزوه مذکور) در سال دوم هجرت، پس از آنکه گروهی از قریشیان به سرکردگی کُرزبن جابر فِهری گلّه مدینه را غارت کردند، روی داد.

پیامبر اسلام صلّی اللّه علیه وآله وسلّم پس از شنیدن این خبر، زیدبن حارثه را به جانشینی خود در اداره امور شهر مدینه گماشت و به تعقیب غارت‌گران شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه بدر پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد.

[1] ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران 1361ش، ج2، ص528.

[2] محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن 1966، ج1، ص12.

[3] علی بن ابراهیم حَلَبی، السیره الحلبیّه، بیروت، ج2، ص128.

[4] محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران 1366ش، ص251.

غزوه بدر کبری

(غزوه «بدر کبری» (یا «بدر الثانیه»، «بدر القتال»، «بدر الفرقان») در 17 (یا 19) رمضان سال دوم هجرت میان مسلمانان و مشرکان قریش در سرزمین بدر واقع شد.

حضور انصار در این غزوه

این نخستین جنگی بود که انصار نیز در آن حضور داشتند ولی در غزوه‌ها و سرایای (مفرد آن، سرّیه) پیشین فقط مهاجران شرکت می‌کردند، و قصد آنها پیش‌گیری از هجوم قریش به مدینه و ایجاد رعب در دل مشرکان و بستن راه بر کاروان‌های تجاری آنها بود؛ زیرا این کاروان‌ها اساسی‌ترین منبع درآمد مالی آنان به شمار می‌رفت.

هجرت مسلمانان به مدینه در پی تشدید فشار قریش، بخصوص پس از بیعت عقبه، به صورت پنهان و غالباً متضمن ترک دارایی‌های شخصی بود.

اقدامات قریش بعد از هجرت

به دنبال این حادثه، قریش دامنه مبارزه همه جانبه خود را با پیامبر اسلام صلّی اللّه علیه وآله وسلّم وسعت داد و به این اقدامات دست زد:

1. جلوگیری از هجرت مسلمانان به سوی مدینه در صورت دست‌یابی بر آنها.

2. ضبط اموال مهاجران.

3. ترغیب افراد صاحب نفوذ مدینه در جای ندادن به ایشان (شبیه این اقدام را درباره مهاجران به حبشه نیز انجام داده بودند).

4. تحریک مشرکان مدینه به قتل پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم و یاران او.

5. تماس‌های پنهانی با اقوام یهود ساکن مدینه و پیرامون آن به منظور هم‌دستی در مقابله با مسلمانان حاضر در مکه.

6. ممانعت از حضور مسلمانان در مکه برای شرکت در مراسم حج و جز آن و برای دیدار خویشان.

7. تمهید مقدمات هجوم به مدینه.

بدین ترتیب، قریش هر روز برای جماعت نوپای اسلامیِ مدینه دشواری‌هایی فراهم می‌آورد.

اقدامات پیامبر در برابر توطئه‌ها

از سوی دیگر، پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم با امضای پیمان نامه‌های متعدّد، خصوصاً با یهودیان ساکن مدینه، برای خنثی کردن زمینه‌های وقوع جنگ و ناامنی تلاش می‌کرد و در برابر درخواست‌های مکرّر یاران خود مبنی بر رویارویی مستقیم با مشرکان قریش، به شکیبایی و بردباری توصیه می‌فرمود.

پیش از هجرت، برخی از مسلمانان در مکه نیز خواستار برخورد جدّی با مشرکانی بودند که از هیچ گونه آزار به آنها ابا نداشتند.

پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم با گسیل داشتن گروه‌هایی چند به اطراف مدینه، فعالیت‌های دشمن را زیر نظر داشت.

عامل اصلی وقوع بدر کبری

قتل عَمروبن حَضرمی به دست مسلمانان در یکی از همین عملیات و بدون دستور قبلی روی داد که در وقوع جنگ بدر مؤثر و به گفته ابن خلدون عامل اصلی آن بود.

[5] ابن خلدون، العبر: تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران 1363ش، ج1، ص410.

دعوت پیامبر برای جنگ

در سال دوم هجرت، حضرت محمد صلّی اللّه علیه وآله و سلّم خبر بازگشت کاروان عظیم تجاری قریش را با سرمایه‌ای معادل پنجاه هزار دینار به قافله سالاری ابوسفیان و با محافظت سی (یا چهل، یا هفتاد) تن از قریشیان از شام به مکه به دست آورد.

این همان کاروانی است که به هنگام رفتن از مکه به شام از چنگ مسلمانان گریخته بود.

این بار، بر خلاف گذشته، پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم همه یاران از مهاجران و انصار را به بستن راه کاروان و گرفتن اموال قریش فرا خواند و روز هشتم (یا دوازدهم) رمضان، همراه با بیش از 300 تن (حدود 80 تن از مهاجران و بقیه از انصار)، از مدینه بیرون آمد.

در نخستین منزل، از گروه سان دید و چند نفر را به دلیل کمی سنّ باز گرداند.

این بسیج عمومی و ممانعت از حضور افرادِ خردسال نشانه تفاوت حوادث احتمالی با وقایع پیشین بوده است.

اقدامات ابوسفیان در مکه

از سوی دیگر، ابوسفیان که در شام گزارش‌هایی از تدارک مسلمانان به منظور مقابله با کاروان قریش به دست آورده بود قاصدی روانه مکه کرد و از اهالی برای نجات دارایی‌شان کمک خواست. مردم مکه که همه یا بیشترشان در کاروان سهم داشتند به محض شنیدن خبر، که به توصیه ابوسفیان به صورتی کاملاً تحریک‌آمیز ابلاغ شد، در سپاهی مرکّب از 950 تن از جمیع عشایر، به استثنای بنی عدی بن کعب (به گفته برخی از منابع، آنان پس از شنیدن خبر رهایی کاروان از خطر، به مکه بازگشتند)، و با حضور همه اشراف جز ابولهب، که عاص بن هاشم را به جای خود فرستاد، به سرکردگی ابوجهل (عمروبن هشام) مَخزومی، راهی بدر شدند. بااین‌همه، چند تن از بزرگان قریش، از جمله عُتبه و شَیبه و امیه بن خلف، که هر سه در همین غزوه کشته شدند، با این حرکت موافق نبودند.

خواب عاتکه دختر عبدالمطلب

خواب نگران کننده عاتکه دختر عبدالمطلب که سه روز پیش از ورود نماینده ابوسفیان نقل کرده بود (از جُهیم بن صلت نیز خواب مشابهی در منزل‌گاه جُحفه شنیده شد)، سخن عدّاس برده عتبه و شیبه و گفتگوی سعدبن معاذ با امیه بن خلف در مکه پیش از جنگ بدر، بر هراس و ناخشنودی آنان افزوده بود.

این عدّه، بر خلاف مشتاقان خروج از مکه، از کمک مالی به افراد ناتوان برای همراهی با سپاه مکیان نیز خودداری کردند.

با این‌همه، سپاه قریش، در حالی که کنیزکان خواننده و نوازنده بر شور و هیجان مردم می‌افزودند و هزینه سفر را ثروتمندان قریش بر عهده داشتند، مکه را ترک گفت.

مسلمانان در العدوه الدنیا

مسلمانان پیش از رسیدن به بدر، در منزلِ ذَفِران از حرکت قریش آگاه شدند و پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم بعد از نظرخواهی از مهاجران و انصار و کسب اطمینان از مقاومت ایشان تا پایِ جان (باتوجه به اوضاع جدید و قراین مؤیّد احتمال وقوع جنگ)، همچنان به راه خود ادامه داد و شام‌گاه هفدهم رمضان در العدوه الدنیا کنار اولین چاه آب و سپس، به پیشنهاد حُباب بن منذر، کنار نزدیک‌ترین چاه به دشمن فرود آمد.

[6] جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیره النبی الاعظم، قم 1403، ج2، جزء3، ص179ـ180.

آمدن باران در همان شب، سبب محکم شدن زمین شنزار زیر پای مسلمانان و باتلاقی شدن منطقه حرکت مکیّان شد.

اقدامات پیامبر در العدوه الدنیا

به دستور پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم همه چاه‌ها را، جز چاهی که در اختیار سپاه اسلام بود، پر کردند و مأمورانی برای خبرگیری از جای‌گاه کاروان و لشکر قریش گسیل شدند.

آنان با دست‌یابی بر دو غلام از سپاه قریش، اطلاعاتی درباره شماره، سران، تجهیزات نظامی و محل استقرار مشرکان به دست آوردند.

در اینجا بود که پبامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم خطاب به همراهان فرمود: «اینک مکه جگرگوشه‌های خود را در برابر شما افکنده است».

هراس دشمن در بدر

در طرف مقابل، ابوسفیان با احتیاط و هراس در نزدیکی بدر فرود آمد و پس از تجسّس دریافت که مسلمانان در حوالی بدر هستند. ازین‌رو بی‌درنگ راه کاروان را تغییر داد و از طرف ساحل رهسپار مکه شد.

آنگاه برای قریشیان که هنوز در جُحفه بودند پیام فرستاد و آنها را به بازگشت به مکه تشویق کرد.

در نتیجه، طالب‌بن ابی طالب و همه افراد بنی زهره (و نیز بنی عدّی، بنابر نقلِ برخی منابع) از میانه راه بازگشتند.

عده‌ای دیگر

[7] علی بن ابراهیم حَلَبی، السیره الحلبیّه، بیروت، ج2، ص154.

به دلیل سرسختی ابوجهل، که تصمیم به قدرت‌نمایی در برابر مسلمانان و قبایل عرب داشت، ناگزیر به راه خود ادامه دادند.

کمیِ افراد و سازوبرگ جنگی مسلمانان در برابر عِدّه و عُدّه مشرکان در تشدید این سرسختی و اطمینان به پیروزی مؤثر بود؛ ولی کسانی چون عتبه و شیبه و حکیم بن حَزام تا آخرین لحظات وقوع جنگ اقدام به درگیری نظامی را، حتی بر فرض پیروزی قریش، صواب نمی‌دیدند؛ تا آنجا که عتبه در بامداد روز بدر برای مکیان سخنرانی کرد و آنان را از نبرد با مسلمانان برحذر داشت و پرداخت خون‌بهای عمروبن حضرمی را شخصاً بر عهده گرفت.

اما به سبب اصرار ابوجهل و تحریک عاطفی عامربن حضرمی (برادر عمروبن حضرمی مقتول) کوشش عتبه سودی نبخشید.

پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم به سبب همین روحیّه او را خیراندیش سپاه قریش معرفی کرد.

قریش در العدوه القصوی

لشکر قریش پیش از ورود سپاه اسلام به بدر رسید و در العدوه القصوی پشت تپه عَقَنْقَل جای گرفت. عُمَیربن وهْب جُمَحی (درباره علت اسلام آوردن او به کتاب واقدی و آیتی رجوع کنید.

[8] محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن 1966، ج1، ص125ـ128.

[9] محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران 1366ش، ص282ـ283.

) و ابواُسامه جُشَمی به‌ نوبت مأمور بررسی موقعیت مسلمانان شدند و هر دو گزارش دادند که افراد و امکانات جنگی آنان اندک است، اما یک‌‌پارچه آماده نبرد کردن و کشته شدن هستند.

واقدی روایت کرده است که حضرت محمد صلّی اللّه علیه وآله وسلّم بعداز فرود آمدن مکّیان، با ارسال پیامی، آنها را از دست زدن به جنگ تحذیر، و عدم تمایل خود را به جنگ با قریش اعلان کرده بود.

[10] محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن 1966، ج1، ص61.

این پیام منصفانه تلّقی شد و، با توّجه به تردیدی که بر اثر گزارش دو مأمور یاد شده پدید آمده بود، احتمال انصراف از جنگ قوّت گرفت؛ اما ابوجهل، به رغم سرزنش‌های همگان، همچنان بر اقدام به جنگ، به امید از میان بردن جماعت نوپای اسلامی مدینه و بر پا داشتن مراسم جشن و پای‌کوبی در سرزمین بدر، اصرار می‌ورزید.

رفتار پیامبر با دشمن

واقدی

[11] محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن 1966، ج1، ص61.

و ابن اسحاق

[12] جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیره النبی الاعظم صلّی اللّه علیه وآله وسلّم، قم 1403، ج2، جزء3، ص180.

گزارش کرده‌اند که چند تن از مشرکان برای استفاده از آب پیش آمدند. مسلمانان می‌خواستند ممانعت کنند که پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم آنها را از این کار بازداشت؛ و نیز گفته شده است که همه این افراد کشته شدند جز حکیم بن حزام که اسیر شد و بعدها اسلام آورد.

تاکتیک نظامی پیامبر

به این ترتیب، مسلمانان راهی جز نبرد نداشتند. به دستور پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم، صف‌آرایی سپاه طوری انجام شد که آفتاب از پشت سر می‌تابید و مشرکان ناچار رو به آفتاب ایستادند.

آن حضرت شخصاً صفوف را مرتّب کرد.

مقر فرماندهی پیامبر

برای پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم سایه بانی (عریش) درست کردند و سعدبن مُعاذ به کمک چند تن از انصار محافظت از آن را عهده دار شد؛ اما بنابر روایتی که از حضرت علی علیه السّلام در مُسند احمدبن حنبل

[13] ابن حنبل، مسند احمدبن حنبل، استانبول 1402/1982، ج1، ص126.

و بیشتر منابع تاریخی

[14] الطبقات الکبری، ج2، ص23.

نقل شده است، رسول خدا صلّی اللّه علیه وآله وسلّم در روز بدر نزدیک‌ترین موضع را به دشمن داشته است و مسلمانان به هنگام شدت گرفتن درگیری به وی پناه می‌برده‌اند.

احتمال می‌رود که سایه‌بان به عنوان مقرّ فرماندهی بر پا گردیده و پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم گاهی در آن مستقر می‌شده است.

[15] جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیره النبی الاعظم، قم 1403، ج2، جزء3، ص188ـ190.

[16] محمد ابراهیم عرجون، محمد رسول الله، دمشق 1405، ج3، ص319.

توصیه‌های پیامبر قبل از نبرد

پیش از آغاز نبرد، پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم برای مسلمانان خطبه خواند و به آنان هشدار داد که جز برای رضای خدا نجنگند و خدا را ناظر به کارهای خود بدانند و اوامر او را به کار گیرند و به قرآن تمسّک جویند.

همچنین دستورهای لازم نظامی، از جمله احتراز از حمله ابتدایی و رعایت مقررات اخلاقی، را گوش‌زد کرد و خود به درون سایه‌بان رفت و در ضمن نظارت بر میدان نبرد، دست به دعا برداشت و پیروزی اسلام را خواستار شد.

علل توصیه‌های پیامبر

ظاهراً این خطابه و سایر سخنان و تصمیم گیری‌های آن حضرت در طول راه عمدتاً برای ایجاد روحیه جهاد با اتکا به خدا، بدون هراس از توانایی‌های دشمن و به‌دور از انگیزه غنیمت‌جویی و انتقام شخصی بوده است.

بخصوص این‌که گروهی از مسلمانان به شوق کسب غنیمت حرکت کرده بودند و بعد از جدّی شدن زمینه وقوع جنگ در حال تردید به سر می‌بردند. به گفته واقدی،

[17] محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن 1966، ج1، ص47.

پیش از رسیدن به بدر، شخصی به نام خُبَیب بن یَساف بی‌آنکه اسلام آورد نزد پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم آمد و با استناد به توانایی رزمی خود، اجازه شرکت در جنگ خواست تا غنیمتی به دست آورد؛ ولی پیامبر صلّی اللّه علیه وآله و سلّم شرکت او را در جنگ مشروط به اسلام آوردن دانست.

او بار دیگر در منزل رَوْحاء نزد آن حضرت آمد و اظهار اسلام کرد و اجازه شرکت در جنگ گرفت؛ همچنان‌که در جنگ‌های بعدی نیز رشادت‌هایی از خود نشان داد.

آغازگر جنگ

آتش جنگ به تحریک ابوجهل با حمله عامربن حضرمی به صفوف مسلمانان، برافروخته شد (برخی از منابع اسودبن عبدالاسد مخزومی را آغازگر جنگ می‌دانند).

مغلوب شدن دشمن

در پی آن، جنگ تن به تن در گرفت که پس از کشته شدن عتبه و شیبه و ولیدبن عتبه به دست حمزه عموی پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم و حضرت علی علیه السّلام (درباره مقدم بودن اقوام پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم بر یاران آن حضر

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747