پاورپوینت خودشناسي و خودسازي

ارائه‌ی پاورپوینت خودشناسي و خودسازي – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت خودشناسي و خودسازي شامل 52 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت خودشناسي و خودسازي:

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت خودشناسي و خودسازي به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت خودشناسي و خودسازي به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت خودشناسي و خودسازي با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت خودشناسي و خودسازي با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت خودشناسي و خودسازي با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت خودشناسي و خودسازي را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت خودشناسي و خودسازي :

تدوین: حجت الاسلام والمسلمین مصطفی پور

مقدمه

انسان دو بعد دارد: بعد مادی که در آن با تمام موجودات مادی مشترک است و بعد غیرمادی که از این جهت از موجودات دیگر متمایز می شود.

آدمی با توجه به بعد غیرمادی خود است که می تواند به رشد و تعالی دست یابد و اگر از آن غافل شود تا جائی سقوط می کند که می گوید: «یا لَیتَنی کُنتُ تراباً:[1] ای کاش خاک بودم.» از همین رو اندیشمندان در طول تاریخ، انسان را به خودشناسی فراخوانده و به او گفته اند: «خود را بشناس». البته خودشناسی تنها یک امر نظری نیست، بلکه مقدمه ای برای خودسازی است.

در این گفتار به تبیین خودشناسی و سپس به خودسازی و چگونگی و ضرورت آن پرداخته می شود.

در آموزه های اسلامی به خودشناسی فوق العاده توجه شده است. امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب«ع» خودشناسی را سودمندترین معارف دانسته و فرموده اند: «مَعْرِفَهِ النَّفْس أنفَعُ المَعارِف»[2] و نیز آن را برترین معرفت معرفی فرموده اند: «أفضَلُ المَعرِفَهِ مَعرِفَهُ الإنسانِ نَفسَهُ.» [3]و نیز: «مَنْ عَرَفَ نَفسَهُ فَقَدِ انتَهی إلی غایَهِ کُلِّ مَعرِفَهٍ وَعلمٍ: [4]هر کس به شناخت خود دست یابد، به والاترین هدف همه معارف و دانش رسیده است.» و در نهایت با خودشناسی است که آدمی را به رستگاری و پیروزی می رساند: «نالَ الْفَوْزَ الْأَکْبَرَ مَنْ ظَفِرَ بِمَعْرِفَهِ النَّفْس:[5] کسی به معرفت خود دست یابد به پیروزی بزرگ دست یافته است.»

اهمیت خودشناسی

فردی به نام مجاشع بر پیامبر اکرم«ص» وارد شد و از آن حضرت پرسید: «راه معرفت به خدا چیست؟ » حضرت فرمودند: «خودشناسی.» پرسید: «راه همسویی با خدا و حق چگونه است؟» فرمودند: «مخالفت با نفس و خویشتن.» پرسید: «راه تحصیل رضای حق چیست؟» فرمودند: «خشمگین کردن نفس.» پرسید: «راه رسیدن به حقیقت چیست؟» فرمودند: «هجرت از خویشتن.» پرسید: «راه دستیابی به طاعت حق چیست؟» فرمودند: «نافرمانی از نفس.» پرسید: «راه یاد حق چگونه است؟» فرمودند: «فراموش کردن خویش.» پرسید: «راه تقرب به حق چیست؟» فرمودند: «دوری از نفس.» پرسید: «راه انس به خدا چیست؟» فرمودند: «وحشت از نفس.» پرسید: «چگونه می توان این راه را پیمود؟» فرمودند: «با استعانت و یاری جستن از حق در مبارزه با نفس.» [6]می بینیم که در این روایت، محور همه امور معنوی، نفس و معرفت نفس معرفی شده است.

معنای خودشناسی و انواع آن

با توجه به ضرورت و اهمیت خودشناسی، باید به معنا و انواع آن توجه کرد. خودشناسی گامی عقلی و نظری در جهت شناخت گوهر نفس و ابعاد و اهداف استعدادهای آدمی است. در این فرایند، انسان از خود می پرسد: من کیستم؟ از کجا و برای چه آمده ام؟ این نوع معرفت نفس، اساس و بنیان تمام معارف دینی است و انسان را به خداشناسی می رساند. علی«ع» فرمودند: «مَنْ عَرَفَ نفسَه فقد عَرَفَ ربَّه و مَنْ عَجَزَ عَنْ مَعْرِفَهِ نفسَه فَهُوَ مَنْ مَعرِفه خالقه أعجَز:[7] هر که خود را بشناسد پروردگارش را شناخته است و هر که در شناخت خود ناتوان باشد در شناخت خالق و آفریدگار خود ناتوان تر است.»

گاهی خودشناسی اخلاقی است، به این معنا که انسان به ارزیابی خود می پردازد و از این طریق به استعدادهای فردی و نقاط قوت و ضعف خود پی می برد.

در این بحث مراد از معرفت نفس به معنای خودارزیابی و خودشناسی اخلاقی است. علی«ع» فرمودند: «رَحِمَ اللّه امرَءً عَرَفَ قَدرَهُ وَ لَم یَتَعَدَّ طَورَهُ:[8] رحمت خدا بر آن کس که قدرش را شناخت و از اندازه اش تجاوز نکرد.» زیرا باربرداری باید با رعایت ظرفیت و استعدادها و توانایی باشد. در سخنی دیگر فرمود: «مَن جَهِلَ قَدْرَهُ قَبلَ نَفْسَه:[9] هر که قدر و اندازه خویش را نداند، خود را نابود کرده است.»

خدای سبحان در قرآن در مورد حسابرسی بزرگ و سرنوشت سازی که مورد غفلت مردم است هشدار می دهد و می فرماید: «اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُونَ:[10] حساب آنان نزدیک شد، در حالی که آنان در حال غفلت از آن اعراض می کنند.»

رسول خدا«ص» فرمودند: «حَاسِبُوا أَنْفُسَکُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا وَ زِنُوهَا قَبْلَ أَنْ تُوزَنُوا وَ تَجَهَّزُوا لِلْعَرْضِ الْأَکْبَر[11]: خویشتن را محاسبه کنید، پیش از آنکه شما را ارزیابی کنند. نفس خود را اندازه گیری کنید پیش از آنکه مورد اندازه گیری واقع شوید و برای ارزیابی روز بزرگ (روز قیامت) آماده شوید.»

ارزیابی دائمی

محاسبه نفس برای انسان مؤمن در هر روز ضروری است. امام کاظم«ع» فرمودند: «لَیسَ مِنّا مَن لَم یُحاسِبْ نَفسَهُ فی کُلِّ یَومٍ فَإنْ عَمِلَ حَسَناً استَزادَ اللهَ و إنْ عَمِلَ سیّئاً اسْتَغفَرَ اللهَ مِنهُ و تابَ اِلَیه: [12]هر که خود را روزانه محاسبه نکند، از ما نیست. این ارزیابی برای این است که اگر کار نیکی به جا آورده، توفیق افزایش آن را از خدا بخواهد و چنانچه کار زشتی مرتکب شده، مغفرت الهی را درخواست و توبه کند.»

انسان هیچ گاه نباید از حساب خود غافل باشد، زیرا همواره در منظر خداست. قرآن به انسان هشدار می دهد که خدای سبحان به حرکت لب های انسان نظر دارد که مبادا از این راه کسی را بیازاد یا وی را تحقیر کند «وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَهٍ لُّمَزَهٍ:[13] وای بر هر عیبجوی ملامت کننده. » همچنین از حرکت چشم و چگونگی نگاه و خطورات ذهنی آدمی نیز مراقبت می کند: «یَعْلَمُ خَائنَهَ الْأَعْینُ وَ مَا تخْفِی الصُّدُور (غافر، ) خدا از چشم های خیانتکار و آنچه در سینه ها پنهان می کنید آگاهی دارد.» پس هرگز نباید از محاسبه نفس خود غافل شد. به قول فردوسی:

اگر بار خار است خود کشته ای

وگر پرنیان است خود رشته ای

آدمی شب و روز کار می کند یا مشغول آبیاری درخت تیغ دار و پرخار است یا ریستن پارچه های پرنیانی و ابریشمی. اولی پس از مرگ رنج می برد، زیرا عمری زحمت کشید و درخت خار را آبیاری کرد. بدزبانی، بددهانی، بدقلمی، آزردن مردم همگی خار هستند. گناه و ظلم مانند آبی است که پای درخت پرخار خود می ریزیم و هنگامی به حقیقت پی می بریم که تمام خارهای این درخت ضد ما به کار گرفته می شوند. وقتی انسان را در قبر می گذارند، گوئی او را روی بستری پر از تیغ و خار نهاده اند، ولی نرم رفتاری و احسان به مسلمانان، چون پرنیان بافتن است.

شیوه خودارزیابی

انسان پیوسته باید خود را ارزیابی کند. سئوال این است که چگونه و با چه شیوه ای؟ امام حسن عسگری«ع» از قول پدرانشان و از رسول خدا نقل کرده اند که پیامبر اکرم«ص» فرمودند: «الْکَیِّسُ الْکَیِّسین مَنْ حاسَبَ نَفسَهُ وَعَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْت. فَقَالَ رَجُلٌ یا امیرالمؤمنین کیف یُحاسِبُ نَفسُه قالَ إذا أصبح ثمّ أمسی رجع إلی نفسه وقال: یا نَفْس، إنّ هذا یومٌ مضی علیکِ لا یعود إلیک أبداً، واللهُ سائلُکِ عنه فیما أفنیتِه، فما الذی عَمِلتِ فیه؟ أذکرتِ اللهَ أم حَمِدتیه؟ أقَضَیتِ حقَّ أخٍ مؤمن؟ أنَفَّستِ عن کُربته؟ أحَفِظتیه بِظَهر الغَیب فی أهله ووُلدِه؟ أحَفِظتِیه بعد الموت فی مخلَّفیه؟ أکفَفتِ عن غِیبه أخٍ مؤمنٍ بفضل جاهِکِ؟ أأعَنتِ مسلماً؟ ما الذی صنعتِ فیه؟ فیذکر ما کان منه، فإن ذکر أنّه جری منه خیرٌ حَمِد اللهَ عزّوجلّ وکبّره علی توفیقه، وإذ ذکر معصیه أو تقصیراً استغفر الله عزّوجلّ وعزم علی ترک مُعاوِدَته[14] زیرک ترین مردم کسی است که خود را ارزیابی کند، آن حضرت فرمود: هرگاه صبح را به شب رساند به نفس خود رجوع کند و با خود بگوید ای نفس، امروز بر تو سپری شد و هرگز بازنمی گردد و خدا از تو در باره این روز خواهد پرسید، چگونه آن را سپری کردی؟ چه عملی در آن انجام دادی؟ آیا به یاد خدا بودی و او را ستایش کردی؟ آیا از مؤمنی رفع نیاز کردی؟ آیا اندوهی از وی زدودی؟ آیا در غیاب او، خانواده و فرزندانش را حفظ کردی؟ آیا وی را پس از مرگش در بازماندگانش نگه داشتی؟ آیا از غیبت برادر مؤمن مانع شدی؟ آیا مسلمانی را یاری کردی؟ ای نفس در این روز چه کردی؟ پس کارهای انجام داده اش را به یاد آورد. اگر کار نیکی انجام داده بود، خدا را ستایش کند و بر توفیقی که به وی داده بزرگش بشمارد، و چنانچه گناهی یا

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747