پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين)

ارائه‌ی پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) – تجربه‌ای خاص و متمایز!

پاورپوینتی حرفه‌ای و متفاوت:

فایل پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) شامل 36 اسلاید جذاب و کاملاً استاندارد است که برای چاپ یا ارائه در PowerPoint آماده شده‌اند.

ویژگی‌های برجسته فایل پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين):

• طراحی خلاقانه و حرفه‌ای: فایل پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) به شما این امکان را می‌دهد که مخاطبان خود را با یک طراحی خیره‌کننده جذب کرده و پیام خود را به بهترین شکل انتقال دهید.
• سادگی در استفاده: اسلایدهای پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) به گونه‌ای طراحی شده‌اند که استفاده از آن‌ها بسیار آسان باشد و نیاز به تنظیمات اضافی نداشته باشید.
• آماده برای ارائه: تمامی اسلایدهای پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) با کیفیت بالا و بدون نیاز به ویرایش، آماده استفاده هستند.

کیفیت تضمین‌شده با دقت بالا:

فایل پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) با رعایت بالاترین استانداردهای طراحی تولید شده است. بدون نقص یا بهم‌ریختگی، تمامی اسلایدها آماده برای یک ارائه بی‌نقص و حرفه‌ای هستند.

نکته مهم:

هرگونه تفاوت احتمالی در توضیحات ممکن است به دلیل نسخه‌های غیررسمی باشد. نسخه اصلی پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) با دقت و حرفه‌ای تنظیم شده است.

همین حالا فایل پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) را دانلود کنید و ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید!

---

بخشی از متن پاورپوینت چاووش‌خواني (آيين) :

1
واژه2
پیشینه3
زمان4
مکان5
اهداف6
چاووشان6.1
شاگردی6.2
آواز6.3
لباس6.4
درآمد7
سروده‌ها7.1
درونمایه7.2
قالب8
امروزه9
پانویس10
منابع

چاوُوشی رسم شعرخوانی به آواز، با آدابی ویژه در بدرقه و استقبال حج‌گزاران و زائران است. درونمایه شعرها، ستایش حضرت محمد(ص)، امامان(ع)، امامزادگان و مکان‌های مرتبط با آنان است و قالب شعری آنها گوناگون بوده، بیشتر دو بیتی است.

امروزه رسم چاووشی را مدّاحان انجام می‌دهند و در ایستگاه‌های پروازی، چند کیلومتر بیرون شهرها و در کوی یا خیابان محل سکونت حاجی، به چاووشی می‌پردازند. در گذشته، این وظیفه بر عهده چاووشان بود و در مکان‌های عمومی پررفت و آمد، مانند بیرون مسجد جامع یا بازار شهرها و روستاها به چاووشی می‌پرداختند. برخی از چاووشان، مسافران را در طول سفر نیز همراهی می‌کردند و آنها را در آداب حج و زیارت نیز راهنمایی می‌کردند.

هدف از چاووشی، خبر کردن مردم از حرکت کاروان‌های زیارتی بوده و به مراسم بدرقه و استقبال نیز شکوه بیشتری می‌داده است.

برخی، چاووشی را با رسم ایرانیان در سوگ سیاووش مرتبط دانسته‌اند. به گمان، رسم چاووشی از دوره صفوی مرسوم شده است.

واژه

چاوُوش یا چاوُش، در اصل واژه‌ای ترکی[1] و در فارسی به معناهای پرشماری آمده است؛ مانند «منصبی نظامی»،[2] «مسئول تشریفات یا سرپرست خدمتکاران»،[3] «قافله‌سالار، بویژه قافله‌سالار قافله حج»[4]و «کسی که با چاووشی، یعنی آداب و تشریفاتی خاص شامل شعرخوانی، مردم را برای رفتن به حج و حرمین یا مکان‌های زیارتی دیگر با خبر و دعوت می‌کند».[5]

در گویش‌ها و زبان‌های گوناگون ایرانی، این واژه با اندک تفاوتی در حروف، به معنای اخیر یا با معناهای نزدیک بدان[یادداشت 1] به کار رفته است؛ از جمله در گویش مردم قمصر کاشان، واژه «چووشی» به معنای چاووشی[6] و در زبان کردی کلهری معاصر، واژه «چاوچی» به معنای خبرچین یا خبررسان استفاده شده است.[7]

واژه «چاووش»، در عربی به شکل «شاویش»، «شاوش» و «جاویش» آمده و در متن‌های دوره ممالیک، ایوبیان و عثمانیان به کار رفته که مراد از آن بیشتر، منصبی حکومتی است که وظیفه‌های گوناگونی را بر عهده داشته است.[8]

پیشینه

از پیشینه تاریخی چاووشی‌خوانی آگاهی دقیقی در دست نیست. به گمانِ برخی، این رسم با رسم دیرین ایرانیان در سوگ سیاووش پیوندهایی دارد.[9] به ظاهر، چاووشی‌خوانی برای زائران عتبات عراق یا مشهد از دوره صفوی (حک: 906–1135ق) مرسوم شد و در دوره قاجار (حک:1210–1344ق) رونقی بیشتر یافت[10] و به سفر حج نیز تسرّی پیدا کرد.

زمان

چاووشان، در ایام خاص موسم حج یا زیارت عتبات عراق و مشهد الرضا، میان شهرها و روستاهای ایران می‌گشته و با آداب و رسومی خاص، مردم را از سفر و حرکت کاروان با خبر و به حج یا زیارت ترغیب می‌کرده‌اند.

در شهرهای بزرگ، چاووشان را چند هفته پیش از سفر به خدمت می‌گرفتند و این نظر به وظایفی بود که چاووشان بر عهده داشتند.[11]

مکان

چاووشان، در مکان‌های عمومی پررفت و آمد، مانند بیرون مسجد جامع یا بازار شهرها و روستاها به تناسب سفر حج یا زیارت، بیرق‌ها و شمایل‌هایی از کعبه یا حرم امامان(ع) برپا می‌کردند و سروده‌هایی را بدون ساز، در ستایش حضرت محمد(ص) و اهل بیت(ع) می‌خواندند.

برخی چاووشان تا منزلگاه بیرون شهر یا روستا، که مسافران برای حرکت در آن گرد می‌آمدند، با زائران و حج‌گزاران می‌رفتند و چاووشی می‌خواندند و سپس بازمی‌گشتند.[12] برخی دیگر، مسافران را در طول سفر همراهی و چون خود بارها به این سفر رفته بودند،[13] اعضای کاروان را در انتخاب مسیر و منازل میان راه و آداب رفتن به حرمین یا زیارت در حرم امامان(ع) راهنمایی می‌کردند.[14] این گروه، وقتی زائران و حج‌گزاران بازمی‌گشتند، در نزدیکی‌های وطن پیش می‌افتادند و به آشنایان آنان خبر می‌دادند تا برای استقبال آماده شوند.[15] چاووشی‌خوانی در میان راه به لحاظ روانی کارکرد مثبتی داشت و به مسافران دلگرمی و نشاط می‌بخشید.[16]

اهداف

به ظاهر، هدف نخستین چاووشی خوانی با خبر کردن مردم از حرکت کاروان‌های زیارتی بوده و فلسفه چاووشی خوانی به ضرورت سفرهای مخاطره‌آمیز و طولانی روزگاران قدیم بازمی‌گردد، که ایجاب می‌کرد مسافران با هم و در ایام خاصی سفر را آغاز کنند و در وقت معین به منزل مناسب برسند.[17]

چاووشی‌خوانی، در رونق سفرهای حج و زیارتی مؤثر بوده به گونه ای که گاه کسی که قصد سفر نداشته، با شنیدن صدای چاووش، تشویق و رهسپار سفر می‌شده است.[18] چاووشی‌خوانی از آداب بدرقه و استقبال بوده و بر شکوه آنها می‌افزوده است. چاووشی‌خوانی باعث می‌شده است تا مردمان به جمع بدرقه‌کنندگان و استقبال‌کنندگان بپیوندند.[19]

محله‌های مختلف برخی شهرها، یک یا چند نفر چاووش داشته که مسؤولیت هماهنگی و پیگیری امور ارتباطی و فرهنگی زائران و حج‌گزاران را بر عهده داشته‌اند.[20] اذان‌گویی، تعزیه‌خوانی و مداحی مذهبی در جشن‌هایی مانند عروسی و ختنه‌سوران از دیگر فعالیت‌های برخی چاووشان بوده است.[21]

چاووشان

چاووشی نیازمند صدای خوش و مهارت در آواز و شعرخوانی و بداهه‌گویی بود؛ ولی شهرت چاووش به تقوا و درستکاری و آشنایی‌اش با راه‌ها و مسیر سفر، مکان‌های مقدس، آداب زیارت و آداب حج نیز در اقناع مردم سهمی مهم داشت.[22] در برخی موارد، مقام چاووشی به صورت موروثی به فرزند او می‌رسید.[23]

شاگردی

چاووشان، نوچه‌ها و شاگردهایی داشتند که آنان را در چاووشی‌خوانی یاری می‌کردند. گاهی خود، شعر می‌خواندند و گاهی از طریق گفت‌وگوی منظوم با شاگر

شماره پشتیبانی برای ارسال اس ام اس : 09054791747